Πριν ένα χρόνο δημοσιοποίησα την πρότασή μου για δημιουργία τεχνητών υφαλονησίδων στην περιοχή του Καστελόκαμπου και πέραν της αίσθησης που προκάλεσε στο κοινό, ούτε ο Δήμος, ούτε η Περιφέρεια έδειξαν το παραμικρό ενδιαφέρον, έστω και διά της αναζήτησης διευκρινήσεων εκ μέρους μου.
Πρέπει να κατανοηθεί ότι η πρόταση δημιουργίας υφαλονησίδων είναι εξόχως αναβαθμιστική (από πολλές απόψεις) μέρους τουλάχιστον του μοναδικού στην Ελλάδα (και όχι μόνο) μακρού και πολυποίκιλου θαλάσσιου μετώπου της Πάτρας, που ευεργετημένο από τη φυσική του θέση απολαμβάνει και ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα στον κόσμο.
Ισως η αποτρεπτική σκέψη των ιθυνόντων της πόλης μόλις είδαν την πρότασή μου, να ήταν το κόστος μιας τέτοιας επέμβασης, ή κάποια στερεότυπα αποφυγής οικολογικής διαταραχής που όμως αμφότερα δεν ισχύουν. Και δεν ισχύουν επειδή αφενός το κόστος δεν αφορά κτισίματα και μηχανολογικά και αφετέρου, όχι μόνο οικολογική διαταραχή δεν θα υπάρξει αλλά αντιθέτως αύξηση της υδρόβιας ζωής. Το πρώτο το καταλαβαίνει ο κοινός νους, το δεύτερο το εγγυώμαι ως υδροβιολόγος μια και παγκοσμίως η επιστημονική κοινότητα το έχει αποδείξει.
Εν συντομία, η πρότασή μου αφορούσε τα αβαθή σε μια περιοχή που εκτείνεται από τη νότια προβλήτα του ξενοδοχείου Achaia Beach έως περίπου την κατάληξη της οδού Φέγγου και σε απόσταση από την ακτή περί τα 50 μέτρα όπου το βάθος δεν ξεπερνά τα 5 μέτρα και ο βυθός είναι επίπεδος.
Αν λοιπόν για τους παραπάνω λόγους και ιδιαίτερα αυτόν του κόστους, ή του εργατοβόρου της επιχείρησης πόντισης κυβόλιθων ή τσιμεντομπλόκ οι αρμόδιοι διατάζουν, προτείνω μια εναλλακτική πρόταση η οποία και απλούστερη είναι και πολύ χαμηλότερου κόστους.
Συγκεκριμένα. Ως γνωστόν ο βυθός στην παραπάνω περιοχή από εκεί που σκάει το κύμα μέχρι μέσα σε αποστάσεις 10-15 μέτρων είναι καλυμμένος με πέτρες, λιθάρια, κοτρόνες, αγκωνάρια και ποικίλα οικοδομικά θραύσματα ποικίλων μεγεθών, με αποτέλεσμα η είσοδος στο νερό χιλιάδων λουομένων να μοιάζει με επισφαλές βάδισμα σε κακοτράχαλο μονοπάτι. Ειδικά για άτομα κάποιας ηλικίας ή με σωματικά προβλήματα, η είσοδος στο νερό από απόλαυση καταντά δοκιμασία.
Προτείνω λοιπόν με χρήση κατάλληλων δραγών-τσουγκρανών τοποθετημένων σε φορτηγίδες, να σαρωθεί ο βυθός σε επιλεγμένα σημεία και οι λίθοι από περίπου 10 εκατοστά και πάνω να συρθούν και σωρευθούν σε επιλεγμένα σημεία περί τα 30-50 μέτρα από την ακτή σε πυραμιδοειδή σωρό. Οι λιθοσωροί που θα δημιουργηθούν έτσι θα έχουν την ίδια σχεδόν επωφελή επίδραση στη θαλάσσια ζωή με τις υφαλονησίδες που πρότεινα. Οι σωροί αυτοί έχουν τέτοια στατικά χαρακτηριστικά που δεν θα σκορπιστούν από τη δράση έντονου κυματισμού. Απόδειξη αυτού είναι οι από πέρυσι δοκιμαστικά δημιουργηθέντες σωροί σε πρόχειρη μορφή σε 3 σημεία του βυθού και οι οποίοι παραμένουν και σήμερα άθικτοι (υπάρχουν σε φωτογραφίες) παρά τις προηγηθείσες πολλαπλές θαλασσοταραχές.
Συνεπώς, με την προτεινόμενη, εναλλακτική των υφαλονησίδων, πρόταση της απομάκρυνσης και συγκέντρωσης των λιθαρόπετρων από τα ρηχά, σε σωρούς στα κοντινά της ακτής επιλεγμένα σημεία του βυθού, αφενός, η πρόσβαση των λουομένων στη θάλασσα θα γίνεται πλέον ανεμπόδιστα και αφετέρου, οι λιθοσωροί θα λειτουργήσουν ως σημεία προσέλκυσης θαλάσσιων οργανισμών προς απόλαυση των λάτρεων εξερεύνησης του βυθού.
Προσωπικά δηλώνω την πρόθεσή μου να συμβάλλω με τις γνώσεις μου αφιλοκερδώς σε ένα τέτοιο εγχείρημα, αν οι φορείς της Πάτρας αποφασίσουν για την υλοποίησή του.
Γιώργος Χώτος
Υδροβιολόγος / ομότιμος καθηγητής πανεπ. Πατρών