Σε μια πνευματική καταβύθιση, για να μπορέσω να εξηγήσω με βάση την αλήθεια το αδιαμφισβήτητα επικρατήσαν ηθικό πλεονέκτημα της «αριστεράς» έναντι της πρακτικά άφωνης «δεξιάς», θα δρασκελίσω τα περιστατικά της πλέον οξυμένης αντιπαράθεσής τους, αυτή του «εμφυλίου» από το 1943 και εντεύθεν (ναι ο «εμφύλιος» είχε ήδη ξεκινήσει εν μέσω γερμανοκρατίας).
—Αφήνω κατά μέρος την ευθυγράμμιση του ΚΚΕ με τη σοβιετία στη συμμαχία με το ναζισμό, τόσο κατά τον Ελληνο-ιταλικό πόλεμο όσο και κατά τη Γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, που από μόνο του καταρρακώνει κάθε επικαλούμενο ηθικό επίπεδο εκ μέρους των κομμουνιστών και θα εστιαστώ στις σφαγές που διέπραξαν αληθινά ή φανταστικά οι δύο παρατάξεις.—Και για τα εγκλήματα αυτά δεν θα σταθώ στον αριθμό τους για το ποια παράταξη διέπραξε τα περισσότερα, αλλά στην έκταση και ένταση του σκότους της ψυχής των θυτών που βαθμολογεί τόσο τις όποιες προθέσεις τους, όσο και τις πανανθρώπινες ηθικές αρχές που καταλήγουν σε πράξεις.Επί των γεγονότων λοιπόν αυτής της τραγικής περιόδου διακρίνονται καθαρά μεγάλες διαφορές.
—Οι ανθρωποκτονίες που διέπραξαν οι κομμουνιστές τόσο στον Μελιγαλά, στον Φενεό, στην Ούλεν και σε πλήθος άλλων μερών κατά την κατοχή, όσο και στα λεγόμενα Δεκεμβριανά, πολύ απέχουν από το να δικαιολογηθούν λόγω πολέμου, ακόμα και «εμφυλίου». Ο άγριος και σαδιστικός τρόπος βασανισμού και εκτέλεσης των θυμάτων συμπεριλαμβανομένων παίδων, εφήβων, γυναικών και γερόντων, με μαχαίρια, τσεκούρια, ρόπαλα και πυροβόλα, μόνο με τις σφαγές των τούρκων μπορεί να αναλογιστεί. Οσο κι αν η οργή των πολεμιστών μπορεί να δικαιολογηθεί, η κτηνώδης επιδίωξη της μέγιστης επιβολής φρίκης και πόνου στα θύματα εξηγείται μόνο από μια άρρωστη ψυχοσύνθεση υπανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί αποκαλούμενοι κομμουνιστές, μόνο βάσει μιας διεστραμμένα αφιονισμένης ψυχής από μια φανατική ιδεοληψία μπορούν να εξηγηθούν για το μίσος τους προς τους μη συνοδοιπόρους των. Δεν πολεμούσαν αλλά έσφαζαν και σκύλευαν τις σορούς με πρόθεση να εκτονώσουν το μίσος τους βλέποντας σαδιστικά τα θύματά τους να υποφέρουν.—Μπροστά στις σφαγές τους, η αντίδραση του αστικού κράτους με τη λεγόμενη «λευκή τρομοκρατία» μοιάζει με χαστούκια εν θερμώ. Η δικαιολογημένη κρατική αντίδραση, με όση ένταση των διώξεων κατά των κομμουνιστών κι αν εφαρμόστηκε, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε σφαγή, ούτε πογκρόμ. Ηταν όντως μια ισοπεδωτική καταδίωξη της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αλλά οι εφαρμογείς της δεν ήταν σαδιστικά κτήνη. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει δηλαδή; Να μην καταδιωχθούν οι εγκληματίες; Φυσικό ήταν να υπάρξουν και υπερβολές. Σε άγρια εποχή συνέβησαν αυτά, άγρια επειδή οι κομμουνιστές τη θέλησαν έτσι.—Οποιες δικαιολογίες κι αν επικαλεστούν για τη μη συμμετοχή τους στις εκλογές του 1946 είναι υποκρισία. Ηθελαν να μείνουν στο απυρόβλητο από τη φθορά της ανάληψης ευθυνών και να πλασάρουν ένα μετέπειτα ηθικό πλεονέκτημα, ένα πατσαβούρι δηλαδή φτιασιδωμένο με πονηράδα, υστεροβουλία και μισαλλοδοξία ως κοστούμι παραπλάνησης του συναισθηματικού λαού.—Τέρατα παραμένουν στην ψυχή και τώρα, τον λαό τον περιφρονούν, άλλο αν δεν το δείχνουν. Ολα τους περιστρέφονται γύρω από την αλαζονική ιντελιγκέντσιά τους, έναν στενό κύκλο μελλοντικών δικτατόρων δηλαδή που απλώς περιμένουν την ευκαιρία για κατάληψη των ανακτόρων απ’ όπου θα εξαπολύσουν τα λυσσασμένα σκυλιά τους για να ξεσκίσουν κάθε ύποπτο στοιχείο.ΥΓ. 1. Τη λέξη εμφύλιος την έβαλα σε εισαγωγικά λόγω της καθιερωμένης πλην όμως λανθασμένης ονομασίας καθώς η τότε αντιμετώπιση των κομμουνιστών μόνο με τον όρο συμμοριτοπόλεμος αξίζει να ορίζεται. Ως μια πιο ήπια εκδοχή αυτού του όρου για τις ευαίσθητες αριστερές ψυχές μπορεί να γίνει η παραχώρηση της χρήσης της λέξης ανταρτοπόλεμος.
ΥΓ. 2. Διαθέτω πολλές φωτογραφίες φρίκης, αλλά με απέτρεψε από το να τις εκθέσω η πιθανή λογοκρισία του μέσου. Προτίμησα μια «ασφαλή» που λέει όμως τα πάντα.