Η εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε με την Τουρκία (με δική της καθ’ ολοκληρία υπαιτιότητα) και η οποία όσο κι αν δε γίνεται από το λαό μας αισθητή λόγω του αριστοτεχνικά εκ γείτονος εξυφανθέντος υβριδικού πολέμου, απαιτεί κινητοποίηση εκ μέρους μας εξίσου εντατική και αναίμακτη όσο ακόμα υπάρχει καιρός.
Σε κάθε πολεμική σύγκρουση τα εμπλεκόμενα μέρη επιδιώκουν συμμαχίες με άλλα κράτη προς ενίσχυση των θέσεών τους. Επιδιώκουν την υποστήριξη των μεγάλων δυνάμεων ιδίως, προκειμένου, είτε να βοηθηθούν από αυτές στο πεδίο της μάχης, είτε να τις προδιαθέσουν ευνοϊκώς κατά τις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν τον τερματισμό της σύρραξης.
Απαραίτητες συνιστώσες για τη νίκη σε μια σύγκρουση είναι το ηθικό του λαού τον οποίο υπερασπίζεται ο στρατός του καθώς και το υψηλό επίπεδο αρτιότητας από κάθε άποψη αυτού του στρατού. Στο διεθνές επίπεδο προκειμένου να κερδηθεί η εύνοια των άλλων λαών και κατ’ επέκταση των κυβερνήσεών τους, απαιτείται να φανεί το ηθικό πλεονέκτημα του ενδιαφερόμενου να το γνωστοποιήσει εμπλεκόμενου μέρους (αδιάφορο για το αν πρόκειται για επιτιθέμενο ή αμυνόμενο).
Στην ιστορία έχει περιτράνως αποδειχθεί το πόσο καθοριστική σημασία έχει η διαμόρφωση στην κοινή γνώμη του ηθικώς σωστού και δίκαιου κάποιου εμπλεκόμενου σε μια πολεμική περιπέτεια. Οι κοινωνικές μάζες σύρουν κυριολεκτικά τις κυβερνήσεις σε αποφάσεις (σωστές ή λάθος αδιάφορο) στήριξης ή έστω ανοχής κάποιου από τους εμπολέμους.
Η εθνική εταιρεία ξεσήκωσε το λαό το 1897 στο να σύρει κυριολεκτικά βασιλέα και κυβέρνηση (Δηλιγιάννη) στον επιπόλαιο πόλεμο με την Τουρκία, επειδή ακριβώς βασίζονταν σε ένα δίκαιο και πατριωτικό θέμα, αυτό της Κρητικής ένωσης με την Ελλάδα. Ομως επειδή οι τότε μεγάλες (και εγγυήτριες) δυνάμεις δεν διέκειντο ευνοϊκώς (μη υπάρχουσας εσωτερικής πίεσης από τους λαούς των) το εγχείρημα ήταν καταδικασμένο.
Στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας της δεκαετίας του 1990 συνέβησαν εκπληκτικά πράγματα με πλήρη διαστρέβλωση του ηθικώς δικαίου και εν πολλοίς με πλήρη αντιστροφή των ρόλων θύτη και θύματος. Ισως να μην υπάρχει στην παγκόσμια ιστορία πιο συναρπαστική και συνάμα τραγική περίπτωση από αυτή του εμφυλίου πολέμου της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης όπου σταδιακά και διαβολικά αριστοτεχνικά, η κοινή γνώμη της Δύσεως υποστήριξε τη νατοϊκή επίθεση κατά των Σέρβων οι οποίοι δήθεν σφαγίαζαν τους ειρηνόφιλους μουσουλμάνους της Βοσνίας. Ετσι οι Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς εμφανίζονταν σε έντυπα και τηλεοράσεις ως οι νέοι χίτλερ ενώ ο ηγέτης των μουσουλμάνων Ιζετμπέκοβιτς ως ο καλοκάγαθος αμυνόμενος. Τίποτα το ψευδέστερον από τα παραπάνω μια και ο Ιζετμπέκοβιτς ακραιφνής ισλαμιστής, υποστηρικτής της σαρία και κυριολεκτικά ναζιστής τα προκάλεσε όλα, ενώ οι Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς ποτέ δεν ομίλησαν για εθνοκάθαρση ή ισλαμοεξόντωση και το μόνο που έκαναν ήταν να πολεμήσουν για μια αδιάσπαστη ομοσπονδιακή Βοσνία προστατεύοντας φυσικά το Σερβικό πληθυσμό της (~35 %) από το μένος των απανταχού της Γης μουτζαχεντίν που ο Ιζετμπέκοβιτς μάζεψε εκεί. Το κεφάλαιο της Βοσνίας στη διεθνή ειδησεογραφία ως κορυφαίο παράδειγμα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης που στήριξε την επακόλουθη (για άλλους κεκαλυμμένους γεωστρατηγικούς λόγους συμφερόντων) επέμβαση των νατοϊκών δυνάμεων εναντίον της πρώην Γιουγκοσλαβίας, δεν θα αναλυθεί εδώ ως προς τις τεχνικές που ακολουθήθηκαν, αλλά αποτελεί εξέχουσα περίπτωση της σημασίας που έχει η διασπορά στην κοινή γνώμη των ηθικών πλεονεκτημάτων που επιθυμεί να διαλαλήσει το ενδιαφερόμενο μέρος.
Στη μακρόχρονη περιπέτεια του Βιετνάμ οι ΗΠΑ εμποδίστηκαν στο να κερδίσουν τον πόλεμο από την πλημμυρίδα της λαϊκής αγανάκτησης στο εσωτερικό τους, η οποία προκλήθηκε και υποδαυλίστηκε από τα ΜΜΕ τα οποία σε ένα σύστημα αυτο-ανατροφοδότησης (feed back) μεταξύ αυτών και των φοιτητικών-νεολαιϊστικων διαδηλώσεων ξιφουλκούσαν αδυσώπητα κατά του “άδικου” πολέμου.
Στον πόλεμο της Κορέας ενώ το αποτέλεσμα ήταν επιτυχές υπό την έννοια του ότι διεσώθη το νότιο μέρος της (το οποίο σήμερα ακμάζει) από την κομμουνιστική εισβολή των βορείων, με μόνη την επέμβαση των αμερικανών, τελικά στη διεθνή κοινή γνώμη λόγω των ΜΜΕ έχει καταγραφεί (έστω υποτονικά) ως “περίπου ήττα” της Αμερικής. Ευτυχώς για τους αμερικανούς, τότε, η όλη περιπέτεια δεν απασχόλησε έντονα τη δική τους και τη διεθνή κοινότητα και έτσι κατάφεραν να φέρουν σε πέρας την επιχείρηση.
Σήμερα με την ασύλληπτη (για την προ-διαδικτυακή εποχή) διείσδυση του ιντερνέτ στην κοινωνική πληροφόρηση τα παραδοσιακά μοντέλα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης έχουν εισέλθει σε μια εκρηκτικών διαστάσεων διασπορά ειδήσεων. Ενα μόνο παράδειγμα από τα αναρίθμητα θα επιβεβαιώσει τη σημασία του παραπάνω. Η περίπτωση του Ισραήλ στην αέναη διαμάχη της Μ. ανατολής. Στην προ-ιντερνέτ εποχή η κοινωνία της Δύσης είχε εμποτιστεί από το περίπου θέσφατο του δίκαιου αγώνα των παλαιστινίων να αποκτήσουν τη γη που τους άρπαξαν οι παμπόνηροι και ανηλεείς σιωνιστές. Η άποψη αυτή τροφοδοτούμενη από δημοσιογραφικά κέντρα για πολύπλοκους ψυχολογικούς (κυρίως) λόγους επικράτησε κραταιώς παντού. Καμιά ιστορική ανασκόπηση, καμιά αποτίμηση των δράσεων Ισραήλ και αραβικού κόσμου, τίποτα δεν αναλύονταν όπως θα έπρεπε. Μέχρι και ο ακραίος ισλαμιστής, συνεργάτης του Χομεϊνί και πνευματικό παιδί του ναζιστή μουφτή της Ιερουσαλήμ Αλ-Χουσαϊνί, Γιάσερ Αραφάτ κατέστη νομπελίστας (της ειρήνης). Το Ισραήλ έχοντας αμελήσει να κερδίσει φίλους ανά την υφήλιο εκθέτοντας την άποψή του, είχε αφεθεί να λοιδορείται στις Δυτικές κοινωνίες και επαφίονταν αυτάρεσκα μόνο στη δική του τρομερή πολεμική μηχανή. Ομως κατάλαβε τελικά ότι μόνο η πολεμική ισχύς δεν αρκεί αν είναι ποτέ να ησυχάσει και να υποχρεωθούν και οι παλαιστίνιοι να αποδεχτούν το δικαίωμά του να υπάρχει (διότι περί αυτού πρόκειται). Ετσι λοιπόν όπως θα έχουν παρατηρήσει οι σοβαρά ασχολούμενοι με το διαδίκτυο, την τελευταία δεκαετία υπάρχει πλημμυρίδα άρθρων και ενημερωτικών βίντεο που πληροφορούν με άκρως τεκμηριωμένη μεθοδολογία την ιστορία των γεγονότων και την επιδίωξη του Ισραήλ για ειρήνη. Καταλαβαίνω βέβαια τη σχεδόν ενστικτώδη αντίδραση του υποδόριου αντισημιτισμού ορισμένων σε αυτό, ως σχέδιο που έχει υφανθεί από τη μοσάντ και τα τοιαύτα. Ομως και έτσι να είναι δεν μας ενδιαφέρει εδώ το πως μεθοδεύτηκε αλλά το τι επιφέρει. Και αυτό που επιφέρει (και ο κάθε καλόπιστος μπορεί να το αφουγκραστεί) είναι ότι πλέον στην κοινή γνώμη το Ισραήλ παύει να αποτελεί τον διάβολο και την αιτία όλων των κακών σε αυτή την πολύπαθη περιοχή.
Αυτό που κατόρθωσε (και συνεχίζει) το Ισραήλ θα ήταν άδικο να το ονομάσουμε προπαγάνδα αντί για έξυπνη πληροφόρηση. Ανεξαρτήτως της γνώμης που έχει κάποιος για αυτό το κράτος ως προς το αν έχει πολύ ή λίγο δίκιο για τους ισχυρισμούς του, το ερώτημα και ο προβληματισμός που τίθενται για την Ελλάδα είναι επείγοντα και υψίστης σημασίας. Για την Ελλάδα που έχει απόλυτο δίκιο στις εθνικές της θέσεις έναντι του άρπαγα Τούρκου γείτονα τι γνωρίζουν οι λαοί της υφηλίου; Η απάντηση που προκύπτει από τα θραύσματα των στοιχείων που μπορεί κάποιος να συλλέξει, έστω ασθμαίνοντας, είναι απογοητευτική. Τίποτα. Και γιατί τίποτα; Πολύ απλά επειδή δεν έχουμε διαφημίσει τη χώρα μας (παρά μόνο τουριστικώς) με ένα έξυπνο και εύληπτο τρόπο, ούτε εντύπως ούτε διαδικτυακώς.
Για το σκοπό της ανάδειξης των δικαίων του κράτους μας έναντι μιας καλπάζουσας ισλαμικής χώρας πρέπει να κινητοποιηθούν θεμιτά και αθέμιτα μέσα πληροφόρησης της κοινής γνώμης. Χρηματοδοτήσεις, μυστικές υπηρεσίες, επηρεασμός λόμπι πρέπει να συντονιστούν μαεστρικά, σταθερά και μακροχρόνια για να αποκτήσει η Ελλάδα υποστηρικτές απανταχού της Γης. Από την ιστορία μας οι ξένοι λαοί γνωρίζουν μόνο την ελληνική φιλοσοφία χωρίς να έχουν νοητική σύλληψη του γεωγραφικού χώρου που είχε ο ελληνισμός και ο οποίος χώρος κατόπιν κατελήφθη από τους Τούρκους. Για ποια γαλάζια πατρίδα ομιλεί ο Τούρκος (και τον ακούνε στο εξωτερικό) όταν όλο το Αιγαίο είναι ελληνικό και μόνο ελληνικό; Δεν τίθεται θέμα (όπως εντέχνως το προβάλλουν οι Τούρκοι) αποκλεισμού της ναυσιπλοϊας σε ένα ελληνικό Αιγαίο. Οι διεθνείς συμβάσεις προβλέπουν απολύτως ικανοποιητικά για αυτούς (και για κάθε άλλον) επ’ αυτού. Τι γνωρίζουν οι κοινωνίες για την ελληνικότητα της Μ. Ασίας, της Κωνσταντινούπολης, του Πόντου, της Α. Θράκης ακόμα και της Κύπρου και τους ξεριζωμούς που υπέστημεν; Τολμώ να πω τίποτα. Και μάλιστα το πλέον εξοργιστικό (έχω ιδίαν πείρα) νομίζουν ως κοιτίδα των Τούρκων τη σημερινή της επικράτεια.
Πέραν λοιπόν της δικής μας αυτοδυνάμωσης σε στρατιωτικό επίπεδο, στηριζόμενη βεβαίως σε ανάταξη του πατριωτικού μας φρονήματος, χρειαζόμαστε και ευρύτερη στήριξη στο διεθνές επίπεδο προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία σε βάθος χρόνου. Κάτι τέτοιο όμως (η διεθνής στήριξη) δεν μπορεί να γίνει αν δεν διαδώσουμε τις θέσεις μας με τρόπο εύληπτο αφενός και τεκμηριωμένου αφετέρου στις διεθνείς κοινωνίες προκειμένου να διάκεινται ευμενώς απέναντί μας και παντοιοτρόπως να επηρεάζουν αναλόγως ευμενώς τις πολιτικές ηγεσίες των. Είναι γνωστή και εύκολα κατανοητή η ευκολία με την οποία χειραγωγείται η κοινή γνώμη από την επικρατούσα γραμμή των ειδησεογραφικών και πολιτικών κέντρων. Οι πολίτες της κάθε χώρας πρωτίστως ενδιαφέρονται για τη διαχείριση της καθημερινότητάς των και πολύ λίγη σημασία δίδουν στη σωστή και αντικειμενική πληροφόρηση επί των τεκταινομένων σε άλλες χώρες εκτός και αν από σύμπτωση ή από ανάγκη αυτά αγγίζουν τα συμφέροντα της δικής τους χώρας. Ως είναι φυσικό, στο νοητικό τους δεν θέλει και πολύ ο θύτης να γίνει θύμα και το αντίστροφο.
Σε αυτό το σημείο θα επιταχύνω την επιχειρηματολογία μου για να αναδείξω διά ενός υποθετικού μεν παραδείγματος, πλην όμως δραματικού και πιθανώς επερχόμενου, την ανάγκη να μάθει η υφήλιος τα της Ελλάδας. Σε περίπτωση λοιπόν που θα εμπλακούμε αμυνόμενοι σε πολεμική σύρραξη με τον γείτονα-άρπαγα θα καταστούμε δυστυχώς παγκόσμιο θέμα ως ένα από τα πολεμούντα κράτη και η παγκόσμια κοινότητα πέραν των πρωτοσέλιδων και των βραδινών δελτίων (από τα οποία μην προσδοκούμε δικαίωση) θα ενσκήψει στο YouTube για βαθύτερες πληροφορίες. Σε αυτό το επίπεδο διαδικτυακής πληροφόρησης δυστυχώς μέχρι τώρα δεν υπάρχει κάτι που να συνεπάρει τον χρήστη με τα δίκαια της Ελλάδας. Και όταν γράφω “συνεπαίρνει” εννοώ εύληπτα αφηγήματα-μηνύματα που να εξιστορούν την πορεία του ελληνισμού, τα παθήματά του, το σύγχρονο κοσμικό κράτος δικαίου στο οποίο δραστηριοποιείται και το εγκληματικό μητρώο με το οποίο βαρύνεται απέναντί μας (και τόσων άλλων) η Τουρκία. Τα διαδικτυακά εθνικού συμφέροντος αφηγήματα (στην αγγλική βεβαίως) πρέπει να είναι σύντομα, κατανοητά, με άψογη επαγγελματική άρθρωση, με παρουσιαστές ελκυστικούς στην όψη και ηθοποιία, και με καθαρή παρεμβολή γραπτών κειμένων σταδιακής συνόψισης των αλληλοδιάδοχων ενοτήτων. Τα ελληνικά επιχειρήματα έχουν το πλεονέκτημα του ότι θα φαίνονται και αληθινά επειδή ακριβώς στηρίζονται στο αληθινό δίκαιο που είναι με το μέρος μας. Οπότε δεν χρειάζεται καν να καταβληθεί προσπάθεια συγκάλυψης ασύμφορων για εμάς καταστάσεων.
Για τη διεθνή διάδοση των ελληνικών θέσεων απαιτείται από τώρα να κινητοποιηθεί το κράτος και οι μη κυβερνητικοί φορείς, επιστρατεύοντας πανεπιστημιακούς, διπλωμάτες, καλλιτέχνες και κάθε άλλη δύναμη που ενδέχεται να χρειαστεί και βοηθούμενοι από το αμελητέο κόστος που απαιτεί αυτή η στρατηγική να σχεδιάσουμε τα 5λεπτα-10λεπτα τηλεοπτικά αφηγήματα και άμεσα να τα “ανεβάσουμε” στο YouTube. Αν κάποιος θελήσει να έχει απτά παραδείγματα του πως γίνονται τέτοιες παραγωγές κύρους μπορεί να ανατρέξει στις αναρτήσεις του PragerU όπου παρελαύνει με επαγγελματικό επιστημονικό λόγο όλη η ελίτ της αντι-αριστερής διανόησης της Αμερικής. Ενα άλλο παράδειγμα άψογης και τεκμηριωμένης παρουσίασης είναι ο ιστότοπος Unpacked που αναλύει (και φυσικά προωθεί) τις Ισραηλινές θέσεις.
Φυσικά παράλληλα με την παραπάνω διαδικτυακή επιχείρηση ενημέρωσης μόνο περιττή δεν είναι και η κειμενογράφηση σε διεθνή έντυπα και η προετοιμασία των κατάλληλων ανθρώπων για τηλεοπτικές συνεντεύξεις όταν καλεστούν από τα ξένα ΜΜΕ.
Συνοψίζοντας λοιπόν, από τώρα που έχουμε ειρήνη δημιουργώντας στο YouTube το δικό μας διεθνές κανάλι ας αρχίσουμε να αναρτούμε συνεχώς υψηλού επαγγελματικού επιπέδου βίντεο με την ιστορία της Ελλάδας, τους ηρωισμούς της, τη συμβολή της στον παγκόσμιο πολιτισμό, και με αριστοτεχνικό τρόπο ιδίως το τι έχουμε υποστεί από τους Τούρκους και το τι είμαστε αναγκασμένοι να υπερασπίσουμε σήμερα.
Δεν κοστίζει τίποτα, μια και δεν προλαβαίνουμε να γυρίσουμε ταινίες ή σήριαλ (μας πρόλαβαν οι γείτονες, ας το προγραμματίσουμε όμως κι αυτό), ας το αναλάβουμε ως απόλυτοι κυρίαρχοι του δημιουργήματός μας όσο είναι καιρός και ας πλημμυρίσουμε το διαδίκτυο με Ελλάδα.
Γιώργος Χώτος, Απρίλιος 2021