Με απασχολεί βέβαια το να μη στενοχωρήσω το ειρηνόφιλο (σαν κι εμένα βεβαίως βεβαίως) και εφησυχασμένο Ελληνικό κοινό, πλην όμως ούτε μπορώ να κάνω ότι δεν βλέπω, ούτε να καταπιέζομαι από το να πω την αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι ότι έχει ξεπέσει σε εξευτελιστικά χαμηλά η αίσθηση της υποχρέωσης στράτευσης στη συντριπτική πλειονότητα του Ελληνικού λαού. Στρατό πλέον, παρόλη την υποχρεωτικότητα του θεσμού, πηγαίνουν μόνο τα παιδιά που δεν μπορούν να πάρουν αναβολή, κατά κάποιο τρόπο (κι ας μου επιτραπεί η έκφραση) τα «κορόιδα», οι μη προνομιούχοι του εκπαιδευτικού συστήματος δηλαδή, ή οι γόνοι όχι πλούσιων οικογενειών.
Με «πάτημα» την εισαγωγή σε κάποια σχολή, οι άρρενες Ελληνες παίρνουν την πολυπόθητη αναβολή που μπορεί να φθάσει και τα 6 χρόνια και κατόπιν παρατείνεται για άλλα 2-4 για μάστερ ή και διδακτορικό μέχρι τα 28 τους. Αν μάλιστα όλων των ειδών οι παραπάνω σπουδές συμβαίνουν εν όλω ή εν μέρει στο εξωτερικό όπου σε τρέφει η εύπορη οικογένειά σου, τότε δεν απέχεις παρά ένα μικρό βήμα προς την επ’ αόριστο αναβολή, ΦΥΓΟΣΤΡΑΤΙΑ δηλαδή, με τη μεθοδευμένη παραμονή σου στο εξωτερικό επί μονίμου βάσεως ή μέχρι να γίνεις τριανταπεντάρης λεβέντης για να τη «σκαπουλάρεις» τελειωτικά και με τη βούλα.
Αν αυτό δεν λέγεται ξεπεσμός του εθνικού καθήκοντος δεν ξέρω ποιος άλλος χαρακτηρισμός του αξίζει. Η ύψιστη υποχρέωση προάσπισης της πατρίδας κατάντησε αγγαρεία και ανάθεμα για ένα λαό που χρωστά τη διατήρηση της εθνικής του υπόστασης στο πολεμικό του παρελθόν.
Δεν είναι μόνο οι ελίτ των πλουτοκρατών που φρικιούν με την ιδέα της στράτευσης των βλασταριών τους και τα φυγαδεύουν στο εξωτερικό. Είναι και η διαστρωματωμένη στο λαό ευρύτατη πλέον ελίτ της μεσαίας τάξης, όπως π.χ. των πανεπιστημιακών, των οποίων οι γόνοι συνεχίζουν τα μεταπτυχιακά στο εξωτερικό και συχνά εγκαθίστανται εκεί ή αποκτούν υπηκοότητα και μετά γυρίζουν.
Η κατάσταση αυτή πρέπει αποφασιστικά να σταματήσει εδώ και τώρα. Δεν νοείται να είσαι πολίτης χωρίς να έχεις υπάρξει οπλίτης. Κι αν αναρωτηθεί κάποιος πως ακριβώς μπορεί να εξυγιανθεί αυτή η παρακμή, θα το δηλώσω άλλη μια φορά από τις πολλές που χρόνια τώρα το φωνάζω αρθρογραφώντας.
Καθολική υποχρεωτική στράτευση αρρένων και θηλέων στα 18 άνευ ουδεμίας αναβολής με παραχώρηση πρώτα διαθέσιμου χρόνου για συμμετοχή στις πανελλαδικές εξετάσεις. Για τους επιτυχόντες οι σπουδές θα αρχίσουν μετά τη στρατιωτική τους θητεία. Κι αν κάποιος αντιτείνει ότι οι έχοντες και κατέχοντες για να το αποφύγουν θα στείλουν ήδη από τη λυκειακή ηλικία τα παιδιά τους στο εξωτερικό, θα του απαντήσω ότι αυτό αφενός δεν είναι τόσο βολικό να γίνει και αφετέρου, θα επισύρει πλήθος δύσκολων καταστάσεων – ποινών. Δηλαδή, στέρηση δικαιώματος ψήφου, διαβατηρίου, οδηγικής άδειας, δικαιώματος κληρονομιάς, κοινωνικής ασφάλισης, σύστασης εταιρείας, γάμου και γενικά κάθε κρατικής αδειοδοτικής παροχής (και διορισμού φυσικά). Ουδείς θα το αποτολμήσει, να είστε βέβαιοι.
Η καθολική στράτευση πέρα από το αρχικό σοκ στην πλαδαρή εθνική συνείδηση θα γίνει τελικά αποδεκτή ως υπόθεση ρουτίνας διότι είναι ο ορισμός της απόλυτης δικαιοσύνης και επιπλέον θα επιφέρει σημαντικά οφέλη στην Ελληνική κοινωνία. Το ποια είναι αυτά, θα αναλυθεί σε άλλο άρθρο.