Φαντάσου, λέω τώρα εγώ, να έφευγες απ’ τη Δύση και τη βολή σου και να ζούσες σε ένα μέρος θρησκόληπτο όπου τα πάντα καθορίζονται από το τι προστάζει ένα αρχαίο βιβλίο για να ικανοποιηθεί ο Θεός που περιγράφεται σ’ αυτό. Να ζούσες ως μέρος ενός λαού που δεν σκαμπάζει από τέχνη, χωρίς ζωγραφικούς πίνακες, χωρίς αγάλματα, χωρίς μουσεία, χωρίς εικόνες στους ναούς, χωρίς κλασική μουσική, χωρίς ροκ, χωρίς ποπ. Σε μια κοινωνία που απαγορεύεται να πιείς κρασί, ούζο, μπύρα, ουίσκι και οτιδήποτε αλκοολούχο. Σε μια κοινωνία χωρίς κολυμβητές στη θάλασσα και ιδίως γυναίκες με μαγιό, χωρίς βιβλία φιλοσοφίας, μυθιστορήματα και νουβέλες. Χωρίς μοντέρνο σινεμά, κλαμπ, ντίσκο και υπαίθριες συναυλίες.
Σε μια κοινωνία όπου το να χτυπάς τη γυναίκα σου επιτρέπεται βάσει προδιαγραφών του ιερού σου βιβλίου. Οπου η μικρή σου δωδεκάχρονη αδελφή επιτρέπεται να παντρευτεί ένα εξηντάρη που θα την ξεπαρθενέψει και ο οποίος μπορεί να έχει και 2-3 συζύγους ακόμα. Σε μια κοινωνία που αν η γυναίκα διαπράξει μοιχεία φονεύεται και αν ανακαλυφθεί ότι ο φίλος σου είναι ομοφυλόφιλος μπορείς να μαζέψεις το πτώμα του μετά τη ρίψη από κάποια ταράτσα βάσει του ιδιαίτερου συστήματος δικαιοσύνης που θα απολάμβανες.
Φαντάσου να ζούσες σε μια κοινωνία χωρίς δημοκρατικούς θεσμούς με αρχές θρησκόληπτα φανατικές, χωρίς ελευθερία έκφρασης, χωρίς δικαίωμα να αλλάξεις τη θρησκεία σου από την επικρατούσα καθότι ως αποστάτης θα καταδικαζόσουν στην εσχάτη των ποινών, χωρίς συγχώρεση έτσι και προσβάλλεις ηθελημένα ή αθέλητα το Θεό σου οπότε σε περιμένει ακόμα και θάνατος, σε μια κοινωνία που τα πάντα στη δικαιοσύνη καθορίζονται όχι από την κοσμικότητα αλλά από τις ερμηνείες ενός βιβλίου που το υπαγόρευσε πριν δεκάδες αιώνες κάποιος πολέμαρχος καμηλιέρης.
Σε μια κοινωνία όπου τα παιδάκια γαλουχούνται στην οικογένεια και στο σχολείο να μισούν κάποιο γειτονικό λαό και να εκπαιδεύονται από την τρυφερή τους ηλικία σε πολεμικές μεθόδους σφαγιασμού του και ολοκληρωτικής εξόντωσης. Σε μια κοινωνία όπου η λέξη «ειρήνη» δεν θα ανευρίσκονταν σε κανένα κείμενο ούτε θα ακούγονταν σε οποιοδήποτε λόγο. Σε μια κοινωνία όπου αγαπούν και τιμούν το θάνατο αντί για τη ζωή όταν αυτός ο θάνατος έρχεται αυτοκτονικά παίρνοντας μαζί σου και όσο το δυνατό περισσότερους απίστους. Όταν δηλαδή γίνεσαι μάρτυρας και οι δικοί σου θα περηφανεύονται γι’ αυτό
Φαντάσου λοιπόν το πόσο δυνατός θα ένιωθες σε αυτή την κοινωνία, έχοντας αδελφές ψυχές κι άλλους σαν κι εσένα σε κράτη πρότυπα όπως οι ομοϊδεάτες σου χαλουμπάν, χούσι, αδελφοί μπουνταλάνοι, σίσι, χεστομολάριοι, και αλκαντάρηδες.
Πραγματικά σε μια τέτοια κοινωνία δικαιολογημένα θα ένιωθες πολύ ανώτερος από τους παρακμιακούς της Δύσης όπου όλα τα παραπάνω που σε καθορίζουν δεν τα ασπάζονται μεν, αλλά παρόλα αυτά θα σε καταλάβαιναν και θα σε στήριζαν ως χρήσιμοι ηλίθιοι για τους σκοπούς σου. Αφού ακόμα κι αυτούς θα τους είχες κερδίσει πως να μην νιώσεις παντοδύναμος;
Ευτυχώς όμως που όλα τα παραπάνω ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας οπότε και μαζοχιστικά να το επιθυμούσες, τέτοιο μέρος δεν θα εύρισκες.