Μεγάλο πράμα η καθαρή σκέψη που εδράζεται σε στέρεες νοητικές βάσεις από τις οποίες ξεκινούν οι κλίμακες που θα σε ανεβάσουν στα κατάλληλα ύψη για να κατοπτεύσεις τον κόσμο όλο και ευρύτερα και να τον κατανοήσεις. Το πόσο ψηλά θ’ ανέβεις εξαρτάται από σένα για το ψήλωμα των κλιμάκων που αλλοίμονο αν δεν στερεώνονται καλά.
Τα πλήθη συνήθως μηρυκάζουν λέξεις και φράσεις έμπλεες υψηλού ιδεολογικού περιεχομένου και, χωρίς να έχουν καταλάβει τα πραγματικά σημαινόμενά τους, ακολουθούν «πιστεύω» με σαθρή έδραση.
Στην αναζήτηση λοιπόν της αφετηριακής νοητικής βάσης ιδεολογιών που ανακάτεψαν (και εξακολουθούν) τον κόσμο, θα σκιαγραφήσω την εν πολλοίς «δογματική» του κομμουνισμού και του ναζισμού με μια πινελιά φιλελευθερισμού-καπιταλισμού για να καταδείξω ομοιότητες και διαφορές τους.
Ο κομμουνισμός (και η αριστερά εν γένει) βασίζεται στο δόγμα της ΙΣΟΤΗΤΑΣ ως ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΗΣ κατάστασης της κοινωνίας ενώ αντίθετα ο φιλελευθερισμός έχει την ισότητα ως ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ κατάσταση. Χωρίς να το προτάσσει όσο ο κομμουνισμός και ο ναζισμός επίσης καταληκτική ισότητα πρέσβευε. Και τα δύο συστήματα το επιχείρησαν διά της ισοπέδωσης, δηλαδή του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ. Αρχετυπικά λοιπόν η αριστερά δεν θα ήταν παράδοξο να θεωρηθεί ότι εκφράζει και τον κομμουνισμό και τον ναζισμό. Απλώς διαφέρουν στην προσχηματική αξιακή τους βάση καθώς ο κομμουνισμός ισοπεδώνει με κριτήριο την τάξη ενώ ο ναζισμός με κριτήριο το έθνος.
Αν και αμφότερα τα δύο ολοκληρωτικά συστήματα του ναζισμού και του κομμουνισμού (μπολσεβικισμού) ταυτίζονται ως προς τις πρακτικές επιβολής των δικτατορικών πρακτικών στους υπηκόους τους, διαφέρουν ως προς τούτο:
Ενώ ο κομμουνισμός ήθελε να επικρατήσει στον κόσμο κάνοντας και τους κατακτημένους να γίνουν όπως οι Ρώσοι μπολσεβίκοι (δηλαδή σαν “τα μούτρα τους”), ο ναζισμός ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο με άρχουσα τη Γερμανική φυλή και οι υπόλοιποι είτε να την υπηρετούν, είτε να αφανιστούν (δηλαδή να πάνε στο διάολο).
Κατά μία πολυπλοκότερη, λεπτότερη και συνάμα θολερή και ρευστή νοηματικά έννοια, θέλω να σκιαγραφήσω την ηθική φύση των δύο καθεστώτων. Αυτή δηλαδή που ακόμα και σήμερα κυριαρχεί στο φαντασιακό των ανθρώπων όταν αναφέρονται στο ναζισμό ή στον κομμουνισμό. Στη φαντασιακή σφαίρα σαφέστατα ο κομμουνισμός κατέχει την ηθική υπεροχή παρόλο που και οι δύο ιδεολογίες (που κατέληξαν καθεστώτα) ταυτίζονται ως προς τη δικτατορική φύση τους που καταλήγει στην εξαφάνιση της ατομικότητας.
Η αιτία λοιπόν της ηθικής υπεροχής του κομμουνισμού έναντι του ναζισμού είναι ότι θεωρητικά ο κομμουνισμός σκοπεύει στην απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση των “αφεντικών”, δηλαδή, (θεωρητικά πάντα), κοπιάζει για το καλό της ανθρώπινης ζωής και τη δημιουργία, (θεωρητικά πάντα), του “παραδείσου επί της Γης” διά της απόλυτης ισότητας. Συνεπώς όποιες φρικτές πράξεις έχουν κάνει οι κομμουνιστές, είτε αποσιωπούνται, είτε παραλλάσσονται ως αγαθοεργείς. Υπάρχει με άλλα λόγια ένα “εσωτερικό φρένο” στη διακήρυξη ή διαφήμιση του κομμουνισμού από τους οπαδούς του.
Αντίθετα, στο ναζισμό άπαντες “έχουν κόψει άλυσσο”. Ιδεο-κήρυκές του και οπαδοί του σαρωτικά και φανατισμένα διακηρύσσουν, την εξαφάνιση όλων αυτών που θεωρεί ο ναζισμός κατώτερους (δεν χρειάζεται να τους αναφέρω). Συνεπώς αυτή η κτηνώδης φύση του ναζισμού τρομάζει και απωθεί τις κοινωνίες οπότε καταγράφεται ως κάτι το φρικτό. Εξ’ αυτού λοιπόν και η άνετη επικράτηση του κομμουνισμού ως ηθικά ανώτερου του ναζισμού.
Κατακλείδα επιμυθιακώς:
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ = ηθικά (δήθεν) ανώτεροι άνθρωποι που εκφράζουν ανθρωπιστικά (δήθεν) ιδανικά.
ΝΑΖΙΣΤΕΣ = κτηνώδεις και ακαλλιέργητοι άνθρωποι που πρεσβεύουν την επικράτηση μιας φάρας ανθρώπων με κάθε μέσο πάνω στους άλλους, τους διαφορετικούς.
Και επειδή ξέρω ότι θα αναρωτηθείτε, και ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ; Τι είναι ο φασισμός; Ας δώσω μια γενικευμένη περιγραφή του.
Στον «προθάλαμο» του ναζισμού περιμένει ο φασισμός (στα Ελληνικά Συντεχνιασμός) αν οι συνθήκες το επιτρέψουν να γίνει σαν κι αυτόν. Είναι μια εκδοχή της αριστεράς που επιδιώκει να προσεταιριστεί τα μέσα παραγωγής όχι με βίαιη απόσπαση από τους κατόχους των αλλά διά της εισόδου των κατόχων στο φασιστικό κόμμα. Ενας κορπορατισμός δηλαδή σε απόλυτο βαθμό όπου τελικά η ελευθερία της έκφρασης καταπνίγεται. Βλέπετε μήπως κάποια διαφορά με τον κομμουνισμό;