Το αισθάνομαι πόσο δύσκολο είναι να προσεγγίσεις αντικειμενικά και με ψυχραιμία το θέμα του δράματος του πολέμου στη Γάζα κατά το οποίο έχει κυριαρχήσει στο θυμικό των μαζών η δαιμονοποίηση του Ισραήλ λόγω των θυμάτων που προκαλεί στους άμαχους Αραβοπαλαιστίνιους.
Οποιαδήποτε ανάλυση αυτού του ιδιότυπου πολέμου ακυρώνεται με την κραυγή-επίκληση των γυναικόπαιδων που έχουν πληγεί και αυτομάτως το Ισραήλ κατατάσσεται σε κράτος δολοφόνο και οι Αραβοπαλαιστίνιοι σε άμοιρα θύματα που μόνο αυτοί αξίζουν τη συμπαράστασή μας (των δυτικών εννοείται καθότι οι πέριξ Αραβες δεν χαραμίζουν ούτε δάκρυ).
Ποια θέση άραγε μπορώ να πάρω σ’ αυτό το θέμα, για τα τεκταινόμενα; Πως μπορώ να το μαζέψω, με όλη την μακρά ιστορία που το δημιούργησε, σε κάτι ρεαλιστικά και συνοπτικά εξηγήσιμο;
Για να ανασκαφτεί το όλο θέμα μέχρι τη ρίζα του συναισθηματικού σπαραγμού που σαρώνει τα πάντα, ας επιχειρήσω μια προσέγγιση του νοητικού σχήματος που έχει επιβληθεί και καθορίζει τη στάση των δυτικών οργισμένων φιλοπαλαιστινίων διαδηλωτών.
Στη ρίζα λοιπόν της συναισθηματικής ταύτισης με τους Αραβο-παλαιστίνιους (δυστυχώς καθιερώθηκε να καλούμε «Παλαιστίνιους» μόνο τους εκεί Αραβες, ενώ ιστορικά προ του 1964 καλούνταν απλώς Αραβες και από το 1920 και μετά Παλαιστίνιοι καλούνταν κυρίως οι Εβραίοι της τότε Παλαιστίνης) βρίσκεται το μανιχαϊστικό δίπολο ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΗ – ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΥ. Ένα εξαιρετικά απλοϊκό ρηματικά αφηγηματικό σχήμα, πολύ ρηχό για να ερμηνεύει τέτοιες καταστάσεις. Όμως δεν παύει να δίνει στους ανθρώπους μια ιδιότυπη «άδεια» να αναγνωρίζουν τους καταπιεστές και με ήσυχη συνείδηση να τους μισούν με αγανάκτηση.
Ιδιαίτερα στα μυαλά των νέων στα πανεπιστήμια όπου μετα-μαρξιστικές αφηγήσεις ερμηνεύουν έτσι όχι μόνο το παρελθόν αλλά και τις σύγχρονες κοινωνικές σχέσεις, διαμορφώνουν την αντίληψη ότι υπάρχουν μόνο καταπιεστές και θύματα και το μόνο που χρειάζεται να κάνεις για να είσαι ηθικός είναι να είσαι με το μέρος του θύματος.
Ετσι, μόλις διακηρύξεις την ηθική σου ανωτερότητα αυτομάτως τίθεσαι με το μέρος του θύματος, με αποτέλεσμα:
1ον. Δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι πια. Απλώς πρέπει να αναγνωρίσεις τα δύο σύνολα παικτών (καταπιεστής – καταπιεσμένο θύμα).
2ον. Είσαι ηθικός χωρίς προσπάθεια επειδή το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να λυπάσαι το θύμα.
3ον. Ο καταπιεστής, που είναι εγγενώς κακός, μπορεί να γίνει ο στόχος όλων όσοι είναι δυσαρεστημένοι, η αιτία πικρών και απολύτως φρικτών πράξεων.
Υπό αυτή τη λογική, την τόσο ελκυστική για τους νέους στα πανεπιστήμια και τις πάντα ανικανοποίητες δυτικές κοινωνίες που θέλουν να αποτινάξουν την «κατηγορία» του αναίσθητου, οι Αραβο-παλαιστίνιοι έχουν το «ρόλο» του θύματος. Ετσι, ακόμα κι αν έχεις την τάση λόγω ανάλυσης της ιστορίας να αντιταχθείς στην «Παλαιστινιακή» άποψη, δεν μπορείς να την αντιπαλέψεις χωρίς να αισθανθείς το βάρος από το ανάθεμα των άλλων που την ενστερνίζονται ακρίτως με σημαία το αφήγημα του καταπιεσμένου. Στο φαντασιακό τους, οι Αραβοπαλαιστίνιοι ως καταπιεσμένοι είναι αθώα και ενάρετα θύματα από την ηγεμονία του κακού Εβραίου και ως φυσικό επακόλουθο, η 7η Οκτωβρίου είναι απλώς ένας ξεσηκωμός κατά των καταπιεστών τους και ως τέτοιος όχι καταδίκη της δεν επιφέρει αλλά μάλλον πανηγυρισμούς.
Και ακόμα πιο πέρα, η λογική της εξ ορισμού εναρετότητας των καταπιεσμένων λαών, επεκτείνεται και σε όλους τους Αραβες εκτός των Παλαιστινιακών περιοχών, οι οποίοι δεν δέχονται στις χώρες τους κανέναν «θυματοποιημένο» Αραβοπαλαιστίνιο, ένα φαινόμενο το οποίο συστηματικά αγνοείται διότι βραχυκυκλώνει το παλαιστινιακό αφήγημα. Αυτό το επαγωγικό παράδοξο στηρίζεται (για να δικαιολογηθεί) στη θεώρηση όλων των Αράβων ως θυμάτων του δυτικού αποικισμού, μια παράλογη ιδέα δηλαδή από τις πολλές τέτοιες που παράγει ο Δυτικός αυτοακυρωτικός γουοκισμός.
Όταν οι ίδιοι οι Αραβοπαλαιστίνιοι στην εχθρότητά τους προς το Ισραήλ έχουν ως οδηγό το θρησκευτικό φανατισμό που εκπηγάζει από το κοράνι, οι δυτικοί υποστηρικτές τους κάνουν ότι δεν το βλέπουν και τους βαφτίζουν αγωνιστές για εθνική απελευθέρωση, για μια πατρίδα τόσο θολή ιστορικά όσο και η ίδια η εθνική τους υπόσταση.
Και υπάρχει λόγος που γίνεται αυτό, καθώς η θρησκευτικότητα αυτού του μουσουλμανικού πληθυσμού ενέχει βεβαίως μεταφυσικό σκεπτικό σε αντίθεση με το πραγματιστικό το οποίο εθελοτυφλώντας οι δυτικοί υποστηρικτές θεωρούν ως το πεδίο του αγώνα τους. Διότι αν το μεταφυσικό σκεπτικό αναχθεί σε πρωταρχικό πεδίο στοχασμού τότε ανοίγει και η άλλη πόρτα των κρυμμένων σκέψεων που φέρνει σε άβολη θέση ως προς τις ευθύνες τους τους ίδιους τους Αραβοπαλαιστίνιους.
Και προκύπτει το ερώτημα, ποια ευθύνη φέρουν οι Παλαιστίνιοι; Ενας τυπικός δυτικός στον οποίο ακόμη δεν έχουν αφανιστεί εντελώς οι ιουδαιοχριστιανικές του καταβολές, θα μπορούσε (όπως εμπνευσμένα το έθεσε ο Jordan Peterson) να δώσει μια βιβλική απάντηση για τα δεινά των Παλαιστινίων. «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα». Αδικο βέβαια εκ πρώτης όψεως το να υποφέρουν τα παιδιά για τις αμαρτίες των προγόνων τους. Φευ, ο κόσμος, όπως διδάσκει η ιστορία των πολέμων, έτσι είναι δομημένος. Αδικο να ισχύει στον κόσμο αυτό αλλά ισχύει και διαρκώς επαναλαμβάνεται.
Και εγείρεται το ερώτημα, ποιες ευθύνες έχουν οι Αραβοπαλαιστίνιοι που ζουν σε ολοκληρωτικό καθεστώς τυράννων επιπέδου συμμορίας για το γεγονός ότι ζουν υπό την κυριαρχία αυτών των μισαλλόδοξων φανατικών; Και η απάντηση δεν μπορεί να είναι «καμία».
Οταν η κυβέρνησή σου είναι μια ολοκληρωτική ομάδα ένοπλων εγκληματιών κακοποιών, ποια ευθύνη φέρεις γι’ αυτό ως υποταγμένος άνθρωπος;
Οι Παλαιστίνιοι, όπως όλοι οι άνθρωποι, φέρουν την ευθύνη τους να ζουν στην αλήθεια και να αντιστέκονται στην τυραννία με τις πράξεις τους, Γιατί αν δεν το κάνεις, πληρώνεις γι’ αυτό. Και το ίδιο κάνουν και θα πληρώνουν και τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου και τα δισέγγονά σου.
Ο παλαιστινιακός πληθυσμός της Γάζας που υποφέρει έχει αφεθεί στις ορέξεις ενός διεφθαρμένου, ψυχοπαθούς και καταπιεστικού καθεστώτος που ονομάζεται Χαμάς που τον εκμεταλλεύεται και δεν αφήνει χώρο για δεύτερες σκέψεις καθώς προτάσσει έναν σταθερό εχθρικό στόχο που ονομάζεται «Εβραίοι» συνεπικουρούντως και του παγκόσμιου αντισημιτισμού.
Ενός αντισημιτισμού που ανεμπόδιστα εκφράζεται χωρίς τύψεις, μια και οι Εβραίοι «εκνευριστικά» επιτυγχάνουν παντού, οπότε η ανομολόγητη ζηλοφθονία που προκαλούν τους μετατρέπει στο μυαλό των εχθρών τους από σφριγηλό λαό σε φορέα καταπίεσης.
Και το παράδοξο και συνάμα εξοργιστικά παράδοξο είναι ότι οι Εβραίοι πάντα ήταν μια κατεσπαρμένη μειονότητα, αλλά επιτυχημένη μειονότητα, που ποτέ δεν αφανίστηκε στο πέρασμα 25 αιώνων. Δυσανάλογα λοιπόν επιτυχημένοι για τον πληθυσμό τους, πολύ εύκολα επωμίζονται με ραδιουργίες των εχθρών τους την ταμπέλα του καταπιεστή μόνο και μόνο επειδή επιτυγχάνουν.
Αν ένας πολιτισμός μπορεί να ανεχθεί μια επιτυχημένη μειονότητα, είναι αρκετά ισχυρός και δεν είναι πολύ αγανακτισμένος. Ομως μόλις ο πολιτισμός αρχίσει να αγανακτεί, οι Εβραίοι γίνονται εύκολος στόχος επειδή είναι μειονότητα, ένας εύκολος στόχος εξαρχής ως μειονότητα που έχει το θράσος να είναι επιτυχημένη. Αυτή τη λογική χρησιμοποίησαν οι ναζί, αυτή και το Ιράν. Όλα αυτά στο σήμερα (και όχι μόνο) αποτελούν μια μεταμφίεση του αριστερού αντισημιτισμού.
Δεν μισούμε τους Εβραίους, απλώς αγαπάμε τους εχθρούς τους, απλά είμαστε αντισιωνιστές. Πόσοι Εβραίοι παγκοσμίως είναι σιωνιστές; 80-90%; Είμαστε εναντίον όλων αυτών;
Μια τέτοια λογική (ή μάλλον συναίσθημα) βγάζει τους αγανακτισμένους σαν τα ποντίκια έξω από τις τρύπες τους. Εξ ου και η άνοδος του αντισημιτισμού στο διαδίκτυο τα τελευταία πέντε χρόνια. Εκπληκτικό να το βλέπεις δεξιά και αριστερά από κοινού.
Τελικά οι λεγόμενες συμφωνίες του Αβραάμ μεταξύ Ισραήλ και των πραγματιστικών Αραβικών κρατών ήταν (και εξακολουθούν να είναι) κάτι που αποτελούσε την κορυφαία ελπίδα-προσπάθεια για ειρήνευση. Το πιο σημαντικό βήμα προς την ειρήνη στη Μέση Ανατολή εδώ και 75 χρόνια. Το Ισραήλ όπως και στο παρελθόν τις στήριζε, ήλπιζε σε αυτές διότι αποδεδειγμένα επιθυμεί διακαώς και διαχρονικά την ειρήνη. Όμως ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός που ως ονοματεπώνυμο έχει τον αφανισμό του Ισραήλ υπό την καθηγεσία του Ιράν, οδήγησε τη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, Χούθι και κάθε κατακάθι τζιχαντιστικό μετά την έναρξη της υπονόμευσής των την 7η Οκτωβρίου 2023 στον κύκλο του αίματος που τις ακύρωσε.
Οι φανατικοί ισλαμιστές Βλέπουν τις Συμφωνίες του Αβραάμ ως υπαρξιακή απειλή. Είναι μια τελευταία προσπάθεια των Ιρανών μουλάδων να χρησιμοποιήσουν το Ισλάμ ενάντια στην ιστορία των Εβραίων για να στηρίξουν το δικό τους θλιβερό παιχνίδι.
Κάθε εχέφρονας και μη αντισημίτης, ελπίζει οι πραγματιστές Αραβες να έχουν το θάρρος των πεποιθήσεών τους και να μπορέσουν να δουν ότι ο δρόμος τους προς τα εμπρός είναι ακριβώς αυτές οι συμφωνίες για το καλό του μουσουλμανικού κόσμου, αλλιώς θα παραμείνουμε σε κάποια σύγκρουση του 14ου αιώνα μεταξύ του φονταμενταλιστικού μουσουλμανικού κόσμου και των Εβραίων.
Σε αυτό το πλαίσιο ίσως είναι καλύτερα οι όποιες ειρηνευτικές διαδικασίες να ξεκινήσουν όχι προτάσσοντας τους Παλαιστίνιους αλλά το Ισραήλ. Κάθε προσπάθεια ειρήνευσης στο παρελθόν (και ήταν πάρα πολλές αυτές) έθετε ως προϋπόθεση την ικανοποίηση των μαξιμαλιστικών απαιτήσεων των Αραβοπαλαιστινίων και πάντα αυτοί έλεγαν όχι ακόμα και στις γενναιότερες υποχωρήσεις των Ισραηλινών. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Επιχειρήθηκε δειλά ως πρόθεση επί Ομπάμα και κατά την πρώτη θητεία Τραμπ αλλά δεν προχώρησε. Καιρός να επιδιωχθεί δυναμικά και αποφασιστικά.
Θα είναι καλό και για τους ίδιους τους Παλαιστίνιους επειδή θα ασκήσει τεράστια πίεση στις παλαιστινιακές αρχές, οι οποίες είναι ουσιαστικά τύραννοι που είναι περισσότερο από πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν τους δικούς τους πολίτες ως κρέας για τα κανόνια.