Η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας εξαρτάται από την αντιμετώπιση της αιώνιας τουρκικής απειλής. Διαχρονικά αμφότεροι τουρκική ηγεσία και λαός διακατέχονται από μια ορκισμένη εχθρότητα προς τον ελληνισμό. Και μόνο. Σήμερα με τη γιγάντωση του τουρκικού πληθυσμού μπροστά στον στάσιμο και βαθμιαία συρρικνούμενο λόγω υπογεννητικότητας ελληνικό, η κατάσταση δεν απέχει πολύ από την απειλή ενός γίγαντα προς ένα νάνο.
Μόνο αφελείς ή ανεύθυνοι μπορούν να εφησυχάζουν ότι με διάλογο και επίκληση του διεθνούς δικαίου η Ελλάδα θα καταφέρει να επικρατήσει με τη λογική πάνω στις νέο-οθωμανικές ηγεμονικές βλέψεις επί του Αιγαίου, Θράκης και Κύπρου που ολοένα και πιο έντονα προβάλλει θρασύτατα η Τουρκία.
Η Ελλάδα ιστορικά έχει γράψει σελίδες στρατιωτικής δόξας απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις με πιο πρόσφατη τη συντριβή της ιταλικής αυτοκρατορίας το 1940. Σήμερα όμως ο τρόπος πολέμου έχει αλλάξει άρδην, με τα πυραυλικά και ηλεκτρονικά συστήματα να καθορίζουν την έκβαση του πολέμου. Βέβαια οι συγκρούσεις σε θάλασσα και αέρα είναι πλέον βαρόμετρο για τη διεκδίκηση της νίκης, όμως αυτός που θα βάλει τη σημαία του νικητή στο έδαφος είναι πάντα το πεζικό και για αυτό δουλεύουν επί της ουσίας και το ναυτικό και η αεροπορία.
Η Ελλάδα μπορεί να ανακόψει την τουρκική επιθετικότητα μόνο με άμυνα υψηλού επιπέδου ακυρώνοντας τα τουρκικά σχέδια σε αέρα και θάλασσα εμποδίζοντας έτσι την πλημμυρίδα του πεζικού της να κινηθεί ανεμπόδιστα. Και μπορεί να το πράξει αυτό η Ελλάδα αν χρησιμοποιήσει κατάλληλα τα σύγχρονα όπλα που συνεχώς αποκτά υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα έχει διασφαλίσει υπερεπάρκεια πυρομαχικών.
Το ελληνικό Αιγαιακό αρχιπέλαγος με τις νήσους, νησίδες και βραχονησίδες του αν υπάρχει βούληση και σχέδιο, μπορεί να μεταμορφωθεί σε ζώνη θανάτου θάλασσας και αέρα για τον τούρκο παραβιαστή. Πιο δύσκολη βέβαια είναι η προστασία της Κύπρου και του Καστελόριζου λόγω της γεωγραφίας αλλά σε κάθε περίπτωση η ελπίδα της Ελλάδας για να αμυνθεί εξουθενώνοντας τον τούρκο επιτιθέμενο, είναι η προοπτική της στρατιωτικής ενδυνάμωσης χωρίς δεύτερες σκέψεις, αμφιβολίες και παλινωδίες.
Στον σημερινό πολυδιάστατο κόσμο (όπως άλλωστε και στο παρελθόν) στρατιωτική ισχύς σημαίνει και αξιόπιστες συμμαχίες, ιδιαίτερα για μια χώρα μικρή όπως η δική μας. Και ουσιαστικός σύμμαχος την κρίσιμη ώρα δεν μπορεί παρά να είναι κάποιος που έχει τον ίδιο εχθρό με εσένα. Σήμερα ως τέτοιος σύμμαχος προβάλει μόνο το Ισραήλ το οποίο για πρώτη φορά αντιμετωπίζει την Τουρκία ως εχθρό.
Η πραγματική αμοιβαία στρατιωτική συνδρομή μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ δεν θα διπλασιάσει μόνο τις αμυντικές μας δυνατότητες αλλά θα τις πολλαπλασιάσει. Από ποιον άλλον άλλωστε να περιμένουμε ουσιαστική βοήθεια αν δεχθούμε επίθεση; Από την Ιταλία που συσφίγγει τις σχέσεις της με την Τουρκία; Από τη Γαλλία που παρόλη τη συμμαχία μας δεν στηλιτεύει τις αυθαιρεσίες της Αγκυρας; Από τις ΗΠΑ που το πολύ να δώσουν το «παρών» μετά από τα όποια (και απευχόμενα) εις βάρος μας στρατιωτικά τετελεσμένα για να μεσολαβήσουν δήθεν διαιτητικά; Από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Γερμανία που δεν μπορούν καν να κρύψουν τον φιλοτουρκισμό τους;
Μόνο το Ισραήλ μας απομένει για συμμαχία και ευτυχώς διότι είναι η σοβαρότερη και επιφοβέστερη πολεμική μηχανή στην ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο. Το Ισραήλ δεν διακατέχεται από φοβικό σύνδρομο (όπως μάλλον συμβαίνει με εμάς) απέναντι στην Τουρκία και δεν θα ήθελα να ήμουν σε θέση τούρκων στρατηγών σε μια μεταξύ τους σύγκρουση. Τώρα που Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ ταυτίζονται ως προς τα ενεργειακά τους σχέδια (ηλεκτρικό καλώδιο, IMEC, EASTMED) στα οποία η Τουρκία αντιδρά με απειλές και καθώς στην αναστατωμένη Συρία η σύγκρουση Ισραήλ – Τουρκίας υποβόσκει, δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή να κάνουμε το μεγάλο (πρωτόγνωρο στην ιστορία μας) βήμα της σύναψης στρατιωτικής συμμαχίας με το Ισραήλ το οποίο μάλιστα την επιζητεί.
Η Ελληνική κυβέρνηση οφείλει εμπρός στο εθνικό συμφέρον της αντιμετώπισης της τουρκικής επεκτατικότητας να τολμήσει ακόμα και ενάντια στην περιρρέουσα ψυχολογία παράλογης αντιπάθειας για το Ισραήλ (το περισσότερο), ή επιφυλακτικότητας (το λιγότερο), μεγάλου μέρους της ουσιαστικά απληροφόρητης κοινωνίας, στη σύναψη στρατιωτικής συμμαχίας με τους Ισραηλινούς. Είμαστε και οι δύο χώρες, μαζί με την Κύπρο, οι μόνες κοσμικές δημοκρατίες μέσα σε ένα τοξικό περίγυρο ισλαμικού παραλογισμού και φανατισμού που μόνο φιλικά δεν διάκειται.