Η γη της Παλαιστίνης που οι Αραβο-παλαιστίνιοι θεωρούν δική τους, αξίζει να εξεταστεί ιστορικά για να δούμε αν έχει βάση ο ισχυρισμός τους και αν δικαιολογεί την επιθυμία τους να εξοντώσουν το Ισραηλινό κράτος.
Ας δούμε συνοπτικά προς τα πίσω του χρόνου το καθεστώς της Παλαιστίνης.
1948 ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ
1917 Βρετανική (εντολή) διακυβέρνηση
1517 Οθωμανική κυριαρχία
1291 Μαμελουκική (της Αιγύπτου) κυριαρχία
1099 Σταυροφορική κυριαρχία
638 Αραβικό χαλιφάτο
324 Βυζαντινή επαρχία
68 πΧ Ρωμαϊκή επαρχία
332 πΧ Ελληνιστικό βασίλειο
Πουθενά σε όλη αυτή την άνω των 2000 ετών ιστορία του τόπου δεν αναφέρεται ιστορικό πρόσωπο που να ηγείται «παλαιστινίων». Αυτόν που επικαλούνται ως ηγέτη τους οι Παλαιστίνιοι, τον Daher Al-Omar, ήταν ένας επιδέξιος βεδουίνος που κυβερνούσε τη Γαλιλαία όταν ήταν υπό τον Οθωμανικό ζυγό. Επαναστάτησε εναντίον των Οθωμανών και σχημάτισε για λίγο μια αυτόνομη ζώνη στη Γαλιλαία μέχρι τη δολοφονία του από τους συμπατριώτες του.
Κατά την περίοδο της Οθωμανικής κατοχής, η γη του σημερινού Ισραήλ παρέμενε ερημωμένη, παραμελημένη και γενικώς εξαθλιωμένη για 400 περίπου χρόνια. Γενικά, καθ’ όλη την περίοδο της μουσουλμανικής κυριαρχίας στην ευρύτερη Παλαιστίνη, η Ιερουσαλήμ δεν ήταν ποτέ η πρωτεύουσά τους, πάντα ήταν είτε το Κάιρο, είτε η Δαμασκός, είτε η Βαγδάτη. Μόνο κατά τις περιόδους κυριαρχίας Εβραίων ή χριστιανών «καρδιά» και πρωτεύουσά τους ήταν η Ιερουσαλήμ. Ενδεικτικώς και ως απόδειξη των παραπάνω είναι και το γεγονός της αναφοράς του ονόματος «Ιερουσαλήμ» εκατοντάδες φορές σε Παλαιά και Καινή Διαθήκη έναντι ουδεμίας στο κοράνι. Για Εβραίους και χριστιανούς ιερά χώματα είναι το Ισραήλ ενώ για τους μουσουλμάνους η Σαουδική Αραβία.
Ακούμε για τους Εβραίους ότι είναι αποικιοκράτες, ότι έκλεψαν τη γη των Παλαιστινίων. Πως είναι δυνατό να αληθεύει κάτι τέτοιο όταν οι Εβραίοι αγόρασαν κάθε τετραγωνικό γης όπου εγκαταστάθηκαν σε αντίθεση με την αποικιοκρατική τακτική που απλώς οικειοποιείται την κατακτημένη γη; Οι Εβραϊκοί οικισμοί αναπτύχθηκαν λοιπόν σε Εβραϊκή γη και οι πρωτοπόροι σιωνιστές μετέτρεψαν την αφιλόξενη βαλτώδη γη σε εύφορη καλλιεργήσιμη ενώ συγχρόνως Ισραηλινοί γιατροί καταπολέμησαν την ελονοσία όχι μόνο εκεί αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Αν θέλουμε να καταλάβουμε τι σημαίνει αποικιοκρατία, ίσως η περίπτωση της Ιορδανίας που είναι ξεκάθαρα μια τεχνητή δημιουργία κράτους από τους Βρετανούς αποικιοκράτες να αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα. Οι Βρετανοί κατά τον Α ΠΠ είπαν σε έναν από τους γιούς του βασιλέα της Χεζάζης στη Σαουδική Αραβία: «Βοήθησέ μας να πολεμήσουμε τους Τούρκους και θα σου δημιουργήσουμε μια χώρα για να κυβερνήσεις». Και έτσι προέκυψε η σημερινή Ιορδανία, ένα κράτος όχι αρχαίο, κράτος χωρίς ιστορία. Το ίδιο και ο Λίβανος, το ίδιο και το Ιράκ. Όλα με καινοφανείς ονομασίες, κατασκευασμένες από άλλους. Το όνομα δεν δημιουργεί ιστορία το αντίθετο μάλλον.
Το ίδιο και μάλιστα εμφατικότερα συμβαίνει με τη σημερινή Παλαιστίνη και τους Αραβο-παλαιστίνιους που μονοπωλούν την ονομασία Παλαιστίνιοι. Το όνομα Παλαιστίνη δόθηκε από τους Ρωμαίους το 135 μ.Χ. σε αντικατάσταση του «Ιουδαία» για να τιμωρήσουν τους εβραίους κατά την επανάσταση του Bar Kokhba. Επρόκειτο για ένα όνομα εφευρεμένο από τους Ρωμαίους που επέστρεψε στην επικαιρότητα στον 20ο αιώνα από τους αποικιοκράτες Βρεττανούς. Αξιοσημείωτο δε είναι το γεγονός ότι ως Παλαιστίνη ορίζονταν όχι μόνο το σημερινό Ισραήλ αλλά και η σημερινή Ιορδανία. Γιατί λοιπόν ένας Αραβας που γεννήθηκε στα βόρεια της Γαλιλαίας θεωρείται Παλαιστίνιος ενώ ένας γεννημένος λίγο βορειότερα ή δυτικότερα θεωρείται Λιβανέζος ή Ιορδανός αντίστοιχα;
Η αποικιοκρατία ήταν το καλύτερο πράγμα που ποτέ συνέβη στους Παλαιστίνιους. Η Βρεττανική αποικιοκρατία εφηύρε τον παλαιστινιακό λαό. Από τους Ρωμαίους καρπώθηκαν το όνομα και από τους Βρεττανούς τα σύνορα.
Τεράστιοι αριθμοί Αράβων από την Αίγυπτο, την τότε Υπεριορδανία και τη Συρία μετανάστευσαν στα εδάφη του σημερινού Ισραήλ (και στις περιοχές της Ιουδαίας και Σαμάρειας), για να βρουν καλύτερες συνθήκες ζωής υπό τη Βρετανική διοίκηση. Κατά ανάλογο τρόπο και σήμερα, οι μουσουλμάνοι προτιμούν να γίνονται πρόσφυγες σε χριστιανικές χώρες και όχι σε μουσουλμανικές. Όπως χαρακτηριστικά έχει δηλώσει ένας ηγέτης της χαμάς, το 50% των Παλαιστινίων στη Γάζα προέρχονται από την Αίγυπτο.
Γιατί λοιπόν ένας Εβραίος που μετανάστευσε στο Ισραήλ τη δεκαετία του 1920 αποτελεί μέρος κάποιου αποικιοκρατικού σχεδίου, ενώ ένας Αραβας που ήλθε από τη Συρία για εργασία στη Χάιφα τη δεκαετία του 1940 θεωρείται τοπικός, αυτόχθονας Παλαιστίνιος; Μάλιστα στις αρχές του 20ου αιώνα Παλαιστίνιοι καλούνταν οι Εβραίοι ενώ οι Αραβες αυτοαποκαλούνταν Αραβες.
Το 1947 τα Ηνωμένα Εθνη για να επέλθει ειρήνευση πρότειναν τη διαίρεση της περιοχής σε ένα Εβραϊκό και σε ένα Αραβικό κράτος. Σε όλα τα έγγραφα αυτής της περιόδου είτε από Αραβικές χώρες είτε από τον ΟΗΕ αναφέρονταν Αραβικό κράτος, όχι Παλαιστινιακό κράτος.
Η πρώτη αντίδραση των Αράβων μετά το ψήφισμα του ΟΗΕ, ήταν η επίθεση σε ένα λεωφορείο δολοφονώντας 5 Εβραίους. Μετά από λίγους μήνες ξέσπασε ο πόλεμος του 1948 με όλα τα γύρω Αραβικά κράτη να εξαπολύουν επίθεση αφανισμού του μικρού Εβραϊκού και στοιχειωδώς εξοπλισμένου πληθυσμού. Εάν το Ισραήλ έχανε αυτόν τον πόλεμο δεν θα υπήρχαν Εβραίοι πρόσφυγες παρά μόνο Εβραϊκοί τάφοι. Όμως οι Εβραίοι νίκησαν και 500.000 Αραβες έχασαν τα σπίτια τους (ως είναι φυσικό) και έγιναν πρόσφυγες. Στις περιοχές τις κατειλημμένες από Αραβες ουδείς Εβραίος έμεινε ζωντανός. Σε μόνο 3 περιοχές αυτές του ¼ της Ιερουσαλήμ, της Nitzanim και της Gush Ezion παρέμειναν υπό αιχμαλωσία Εβραίοι. Κανένας Εβραίος δεν αφέθηκε να ζήσει στις περιοχές που ήλεγχαν οι Αραβες, ενώ σε δεκάδες χιλιάδες Αραβες επετράπη να παραμείνουν στο ανακηρυχθέν Εβραϊκό κράτος υπό την ιδιότητα του Ισραηλινού πολίτη.
Για ποια σιωνιστική αποικιοκρατία λοιπόν ομιλούν οι ημιμαθείς παραπληροφορητές, όταν το σιωνιστικό κίνημα ήταν ένα από τα πολλά εθνικά κινήματα μετά τον Α και Β ΠΠ όταν οι αυτοκρατορίες κατέρρεαν; Ως αποτέλεσμα των παραπάνω αλλά και άλλων πολέμων ανά τον κόσμο είχαμε τρομακτικούς αριθμούς προσφύγων. Ενδεικτικά:
1918-1922, Δύο εκατομμύρια Μικρασιάτες Ελληνες από την επέλαση των Τούρκων.
1923 – 1995, 7 εκατομμύρια Βαλκάνιοι.
1945, 12 εκατομμύρια Γερμανοί.
1945, 1,4 εκατομμύρια Πολωνοί – Ουκρανοί.
1948, 14 εκατομμύρια Ινδοί – Πακιστανοί.
1974, 250 χιλιάδες Ελληνοκύπριοι από την εισβολή των Τούρκων.
Από τους πλέον των 50 εκατομμυρίων ανθρώπων που εξαναγκάσθηκαν να αφήσουν τις εστίες τους τη δεκαετία του 1940, σήμερα ο εξής αριθμός αναγνωρίζεται ως πρόσφυγες από την ύπατη αρμοστεία του ΟΗΕ, μηδέν (αριθμητικά 0).
Σήμερα υπάρχουν 10 φορές περισσότεροι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες από αυτούς που καταγράφηκαν ως τέτοιοι πριν 70 χρόνια. Ας θέλουν λοιπόν να ονομάζουν τους εαυτούς τους Παλαιστίνιους, όμως ας μην καταχρώνται τον όρο «πρόσφυγες».
Και επειδή ο δυτικός κόσμος ως ρουτίνα αναμασά το πρόβλημα των παλαιστίνιων προσφύγων, θα περίμενε κανείς να πουν και μια έστω λέξη για τους 800.000 Εβραίους πρόσφυγες που εξεδιώχθησαν από όλες τις αραβικές χώρες μετά το 1948, ένα πραγματικό πογκρόμ δηλαδή.
Ηδη μία ημέρα μετά την ανακήρυξη του κράτους του Ισραήλ το 1948 οι New York Times κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδο το «Οι Εβραίοι σε θανάσιμο κίνδυνο σε όλες τις μουσουλμανικές περιοχές». Και σωστά το έθεσαν, Ολη αυτή η πλημμυρίδα Εβραίων προσφύγων βρήκε φυσικά καταφύγιο στο νεοσύστατο Ισραήλ όπου κατασκευάστηκαν στρατόπεδα στέγασης όμως οι Εβραίοι δεν τους ονόμασαν πρόσφυγες αλλά παλινοστούντες συμπατριώτες. Σε αντίθεση με το Ισραήλ, καμία Αραβική χώρα δεν δέχθηκε να ενσωματώσει τους ομοεθνείς αραβο-παλαιστίνιους πρόσφυγες, Η γη και οι περιουσίες που άφησαν πίσω τους οι Εβραίοι στις μουσουλμανικές χώρες και κατασχέθηκαν από τους Αραβες, είναι 5 και πλέον φορές μεγαλύτερες από αυτές που άφησαν πίσω στο Ισραήλ οι εκδιωχθέντες (και κατά το μεγαλύτερο μέρος τους οικειοθελώς αποχωρήσαντες λόγω προτροπής από τους εμπολέμους ομοεθνείς τους) Αραβο-παλαιστίνιοι. Οποία διαστρέβλωση της πραγματικότητας λοιπόν βάσει των παραπάνω.
Ο άλλος μεγάλος μύθος που εκμεταλλεύονται παντοιοτρόπως οι Αραβο-παλαιστίνιοι και ο οποίος βρίσκει ακρίτως ανταπόκριση στη Δύση, είναι αυτός της Ισραηλινής κατοχής. Γενεσιουργό αιτία του μύθου αποτελεί το πιστεύω της αραβικής πλειονότητας ότι η ύπαρξη του Εβραϊκού κράτους οφείλεται στην κατοχή από το Ισραήλ μουσουλμανικής περιοχής. Από μόνη της η πρώτη πρόταση στο «Σύνταγμα» της χαμάς τα λέει όλα: «Το Ισραήλ υπάρχει και θα εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι το ισλάμ να το εξαλείψει». Μια πρόταση κλειδί ουδεμία σχέση έχουσα με το: «Θέλουμε ειρήνη». Στην πραγματικότητα δεν μιλούν για ένα (ποθητό υποτίθεται) Παλαιστινιακό κράτος αλλά για μια μουσουλμανική αυτοκρατορία. Ακόμα και ο PLO που δημιουργήθηκε το 1964, 3 χρόνια πριν τον πόλεμο του 1967 και την Ισραηλινή κατάληψη της Δ. Οχθης και της Γάζας μιλά για αυτό ακριβώς.
Η ονομαζόμενη σήμερα Δυτική Οχθη (του Ιορδάνη ποταμού) όπως άλλωστε και οι ονομασία «Παλαιστίνιοι» επινοήθηκαν πριν μερικές δεκαετίες για να στηρίξουν τις επιδιώξεις των Αραβο-παλαιστινίων. Είναι η περιοχή που επί χιλιετίες περιελάμβανε τις Βιβλικές Ιουδαία και Σαμάρεια. Η συντριπτική πλειονότητα των Αράβων που ζουν σήμερα στην Ιουδαία και Σαμάρεια βρίσκονται υπό τη διοίκηση της Παλαιστινιακής Αρχής και όχι υπό κατοχή των Ισραηλινών. Οι Ισραηλινοί που ζουν σε αυτή την περιοχή καλώς ή κακώς, αποδεκτώς ή μη από τους εναντίον τους, δεν άρπαξαν Αραβική γη. Ας ερωτηθούν οι Αραβο-παλαιστίνιοι: Και τι θέλετε από εμάς τους Ισραηλινούς να κάνουμε; Να αποσυρθούμε και να σας αφήσουμε να μας εξαλείψετε ξανά; Οι Εβραίοι ζούσαν για εκατοντάδες χρόνια στη Χεβρώνα μέχρι που σφαγιάστηκαν από τους Αραβες. Γιατί λοιπόν μπορούν οι Αραβες να ζουν ελεύθερα στην Ιερουσαλήμ και οι Εβραίοι δεν επιτρέπεται να ζουν στη Χεβρώνα; Γιατί θα έπρεπε η Ιουδαία και Σαμάρεια (Δ. Οχθη) να είναι κενή από Εβραίους;
Δεν είναι πρέπον οι Αραβο-παλαιστίνιοι να επιβραβεύονται από τα δυτικά ΜΜΕ για τη βία που ασκούν στους Εβραίους. Εάν ο Ισραηλινός στρατός επεμβαίνει για να προστατεύσει τους Εβραίους της Χεβρώνας, ορθά και δικαιολογημένα πράττει.
Υπάρχει μια λέξη στα γερμανικά «Siedlungspolitik” που σημαίνει «ισραηλινοί οικισμοί στη Δυτική Οχθη» και μαζί με παρόμοια φιλολογία εκτός της Γερμανίας και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, έχει δημιουργήσει στον κόσμο την ιδεοληψία της μυθευματικής αδικοπραγίας των κατακτητών Εβραίων πάνω στους αυτόχθονες Αραβο-παλαιστίνιους. Εχουν άραγε οι δυτικοί άποψη ή προτάσεις επίλυσης με την ίδια ζέση για τους πολέμους στη Συρία, την Υεμένη, τη Λιβύη, το Αφγανιστάν; Οι Εβραϊκοί οικισμοί είναι κατά τη γνώμη τους η ρίζα όλων των προβλημάτων; Εάν αυτό πιστεύουν ας δουν τι συμβαίνει σήμερα στη Γάζα όπου ήδη από το 2005 δεν υπάρχει ούτε για δείγμα Εβραίος στην άλλοτε ανθούσα Εβραϊκή κοινότητα. Συνέβαλλε αυτό άραγε στο να πλησιάσουμε την πολυπόθητη ειρήνη; Όχι βέβαια. Και πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει αλλιώς όταν ήδη από το 1967, πριν ακόμα υπάρξουν εβραϊκοί οικισμοί στη Δ. Οχθη, οι Αραβες ηγέτες στη διάσκεψη του Χαρτούμ διακήρυξαν τα 3 τους ΟΧΙ. 1. Όχι ειρήνη με το Ισραήλ. 2. Όχι αναγνώριση του Ισραήλ. 3. Όχι διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ.
Σε καμία από τις άνω των 50 αραβικών χωρών δεν υπάρχει δημοκρατία. Όταν αυτή η βασική προϋπόθεση αξιοπιστίας πολιτικής δεν υφίσταται, τι καλό μπορεί κάποιος να πιστώσει στις αραβικές προθέσεις και επιδιώξεις;
Ακόμα και για υποθέσεις ρουτίνας αστικού δικαίου, όπως αυτή της εκδίωξης Αράβων που δεν πλήρωναν το ενοίκιο για 30 χρόνια σε κατοικίες ιδιοκτησίας Εβραίων, στην κατά μεγαλύτερο ποσοστό μουσουλμανική συνοικία Sheikh Jarrah της Ιερουσαλήμ, οι φωνασκίες των Αραβο-παλαιστίνιων περί «εθνοκάθαρσης» συγκίνησαν τα ευαίσθητα αυτιά των δυτικών. Για ποια εθνοκάθαρση μπορούν όμως παραπλανητικά να μιλούν όταν ο μουσουλμανικός πληθυσμός σε όλη την περιοχή αυξάνει, ενώ συνάμα ο χριστιανικός σβήνει; Ούτε η πολύφερνη «Αραβική άνοιξη» έφερε κάτι καλό, ορθότερα πρέπει μάλλον να ονομάζεται «Αραβικός χειμώνας».