Αν και χρησιμοποιώ τη στατιστική ανάλυση στις επιστημονικές μου εργασίες, ποτέ δεν απέστην από την παραδοχή της διακωμώδησής της κατά το ευφυολόγημα: «Υπάρχουν τριών ειδών ψέματα, απλά ψέματα, κραυγαλέα ψέματα και στατιστική». Και η αιτία για τη στάση μου αυτή δεν είναι άλλη από την αναντιστοιχία μεταξύ των στατιστικών αριθμών και της πραγματικότητας. Θα παραθέσω μερικά ενδεικτικά παραδείγματα για να γίνω κατανοητός.
Καθησυχάζουν οι πολιτικοί αναλυτές καριέρας τον κόσμο σχετικά με την ισλαμοφοβία λέγοντας ότι η συντριπτική πλειονότητα των μουσουλμάνων (70, 80, 90% κλπ) είναι ειρηνόφιλη και δεν δικαιολογείται προκατάληψη απέναντί τους. Όμως η πραγματικότητα βοά δραματικά ότι έστω και ένα 5 ή ακόμα και 1% από αυτούς (που σίγουρα εκτιμώ ότι είναι πολύ περισσότεροι) να είναι αφιονισμένοι τζιχαντιστές, επαρκούν και με το παραπάνω για να προκαλέσουν με τρομοκρατικά χτυπήματα χάος και όλεθρο στη Δύση.
Στην Ελλάδα του άκρατου δικαιωματισμού, διάφορες έρευνες δείχνουν ότι η συντριπτική πλειονότητα των φοιτητών δεν επικροτεί ούτε συμμετέχει στις καταλήψεις των πανεπιστημίων, στις βιαιοπραγίες προπηλακισμού και εγκλεισμού των πρυτανικών αρχών και γενικά στη «μπαχαλοποίηση» των ναών της γνώσης που τους συντηρούν οι φορολογικές κρατήσεις των γονέων τους. Αρκεί όμως μια μικρή φανατισμένη και βιαιοπραγούσα μειοψηφία φοιτητών για να τους καπελώσει και να διαλύσει το σύστημα.
Στην Ελλάδα της αγωνιστικής γυμναστικής με πρωτοστατούν το κομμουνιστικό κόμμα και τις απολήξεις του στα εργατικά κέντρα, στην ΑΔΕΔΥ, και τις στρατευμένες νεολαίες του στην εκπαίδευση, μπορεί μεν ως ΚΚΕ (το μοναδικό, μαζί με το ΑΚΕΛ, σταλινικό κόμμα της Ευρώπης) να βρίσκεται εκλογικά κάτω από 10% όμως αρκεί και με το παραπάνω για να νεκρώσει τη χώρα με απεργίες, πορείες, επεισόδια και γενικά απορρύθμιση του κράτους.
Οι Ρομά (αφού πλέον αποφεύγουμε να τους καλούμε κατά την Παλαμική ορολογία) μπορεί μεν να είναι ελάχιστη μειοψηφία του Ελληνικού πληθυσμού, όμως επαρκούν και με το παραπάνω για να αποτελούν συνεχή πονοκέφαλο με την παραβατικότητά τους και το καθεστώς νομικής ασυλίας που μας επέβαλλαν.
Ακόμα και στην καθημερινότητα του πολίτη, του νομοταγούς και πολιτισμένου πολίτη, τα παραδείγματα προβάλλουν «εκκωφαντικά». Σε μια γειτονιά ας πούμε με ένα περίγυρο 10-15 κατοικιών από φιλήσυχους και νοικοκυρεμένους κατοίκους, αρκεί ένας και μόνο άναρχος και θορυβώδης άξεστος για να κάνει τα νεύρα των υπολοίπων κουρέλια με εκκωφαντική μουσική σε ώρες κοινής ή μη κοινής ησυχίας, να φωνασκεί μερακλωμένος με την παρέα του στην ησυχία του μεσονυκτίου ή να έχει μετατρέψει την εξάτμιση του αυτοκινήτου του σε κομπρεσέρ.
Τις στατιστικές λοιπόν τις προσέχω, τις εμπιστεύομαι και τις δέχομαι μόνο όταν αφορούν αποφάσεις που βασίζονται στην πλειοψηφική αρχή. Όταν ας πούμε τα ποσοστά αφορούν εκλογή κυβερνήσεων ή δημοψηφίσματα, όταν αφορούν εκλογικές διαδικασίες ανάδειξης οργάνων, όταν γενικά τα ποσοστά αφορούν την υπερίσχυση των αποφάσεων της πλειοψηφίας, την ουσία της δημοκρατίας δηλαδή. Σε κάθε άλλη περίπτωση εμπιστεύομαι αυτό που προσλαμβάνω από τη ζώσα πραγματικότητα με καταφύγιο και συνάμα ελπίδα και ευχή μου να είναι η εφαρμογή του νόμου για να απολαμβάνω ποιότητα ζωής.
Γιώργος Χώτος, Μάιος 2024