Στο σύντομο πέρασμα από τη ζωή δεν γίνεται να μη φιλοσοφήσεις κάποιες στιγμές, χωρίς να ταραχθείς, για τη θέση σου και το νόημα της ύπαρξής σου στον κόσμο. Αν δεν συμβεί αυτό και ανήκεις στους τυχερούς που μεγάλωσαν χωρίς δραματικά συμβάντα τότε ίσως πραγματικά και να μην το έχεις ανάγκη να φιλοσοφήσεις. Ουδείς ψόγος. Αυτό θέλουμε άλλωστε όλοι μας, μια ήσυχη και ευχάριστη ζωή, έστω και ιδιωτεύοντας. Από την άλλη μεριά βέβαια αν όλα πρωτίστως εξαρτώνται και διαμορφώνονται μέσα σου ανάλογα με το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο ανήκεις και το απαύγασμα αυτού ονομάζεται πατρίδα, τότε η ζωή σου νοηματοδοτείται μόνο σε σχέση με αυτό το υπερσύνολο. Μπορεί βέβαια το πραγματικό νόημα της πατρίδας να μην το έχεις συλλάβει κατά τη νεανική σου ηλικία όταν νιώθεις αθάνατος και κυνηγός των απολαύσεων, όμως στην πορεία του αδυσώπητου χρόνου και ιδιαίτερα μετά τα 50 που η κλεψύδρα λες και μοιάζει να φαρδαίνει στη στένωσή της, μάλλον ανευθυνότητα δείχνει η μη πρόταξη της πατρίδας έναντι οποιασδήποτε θεώρησης.
Αφήνοντας κατά μέρος (χάριν οικονομίας της ανάλυσης) την υπενθύμιση των αναρίθμητων νεανικών ψυχών που έπεσαν υπέρ πατρίδος χωρίς να προλάβουν να χαρούν τα νιάτα τους, θα προσπαθήσω τιμώντας τη μνήμη τους να προτείνω εδώ μια θεραπευτική του νου πορεία για να γιατρέψουμε γρήγορα τη μεγάλη παθογένεια του Ελλαδικού χώρου του οποίου οι περισσότεροι πολίτες την τελευταία πεντηκονταετία έχουν απωλέσει την αγάπη για την Ελλάδα.
Ολοι μας σκεφτόμαστε και διαμορφώνουμε ψυχισμό ανάλογα με τα βιώματά μας και επιπλέον το τόλμημα της έκφρασης της ιδεολογίας μας έχει κι αυτό διαμορφωθεί από αυτά που συνέβησαν στον καιρό μας. Επικεντρωνόμενοι στη διαφύλαξη της πατρίδας μας, ο αιώνιος εχθρός οθωμανός-τούρκος παρόλο που ήταν πάντα εδώ μας είχε αποκοιμίσει και εμείς χουζουρεύοντας υπομέναμε τον εξευτελισμό μας επειδή αντίβαρο και αντίδοτο είχαμε την καλοπέρασή μας, που, όπως και να το κάνουμε, η πλανεύτρα σε φυσική ομορφιά και κλίμα Ελλάδα κατακλυσμιαία προσφέρει. Είναι που η απροκάλυπτη πλέον τουρκική επιθετικότητα της τελευταίας τριετίας και ο ολοένα πιο μορφοποιημένος επερχόμενος πόλεμος έχει συνταράξει τον ελληνισμό αλλά ακόμα και τώρα ίσως το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων να μην έχει αφυπνισθεί πλήρως και συνέπεια αυτού να μη θέλει ούτε να ακούσει για πολεμικά ξεβολέματα και πολύ περισσότερο για πολεμική προετοιμασία (την οποία και εγώ φυσικά θα ήθελα να ξορκίσω).
Όμως η αλήθεια αδυσώπητη φυσά με ένα αληγή Λεβάντε που μεταφέρει στα ρουθούνια μας όχι τη λατρεμένη αλμύρα του Αιγαίου μας αλλά την αποκρουστική ξινίλα των αφιονισμένων κατακτητών της μικρασιατικής πάλαι ποτέ πατρίδας μας.
Ο τωρινός Ελληνισμός διατρέχει τον μεγαλύτερο κίνδυνο της ιστορίας του καθώς μετά τη μεγαλειώδη πορεία του για εθνική ολοκλήρωση στο διάστημα 1821-1921, σήμερα και παρόλη την εθνική τραγωδία του 1922 και την Κυπριακή αυτοκτονία του 1974 αντιμετωπίζει πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο από την Τουρκία. Δεν είναι μόνο η πληθυσμιακή εις βάρος μας διαφορά, δεν είναι το επιθετικό οπλοστάσιο που θαυμαστά οι γείτονές μας διόγκωσαν, δεν είναι που μέχρι πρότινος κοιμόμασταν. Είναι όλα αυτά, αλλά το πλέον ανησυχητικό είναι η ανευθυνότητα, σύγχυση και αποδυνάμωση των παραδοσιακών κοσμοκρατορευόντων υπερδυνάμεων και η αργή διείσδυση της Τουρκίας ανάμεσά τους. Από το λυκαυγές της ιστορίας ο κόσμος χωρίζονταν σε σφαίρες επιρροής και όλοι ανήκαν σε αυτοκρατορίες ή σφαίρες επιρροής όπως από το διαφωτισμό και μετά καλούνταν. Οι μεγάλες δυνάμεις (ναυτικές βεβαίως) όριζαν και ισορροπούσαν τον κόσμο όσο απάνθρωπο κι αν ήταν μερικές φορές αυτό. Το μερίδιο αυτοδυναμίας που αναλογούσε στις ασθενέστερες (στρατιωτικώς και οικονομικώς) χώρες καθορίζονταν από τις δικές τους κατά περίπτωση διπλωματικές επιδεξιότητες και τη συμμετοχική προβολή ισχύος που μπορούσαν να συνεισφέρουν στο συνασπισμό της κοσμοκράτειρας υπό τη σκέπη της οποίας δρούσαν. Μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο ουδείς διενοείτο (πλην κάποιων τύπου Τίτο) να αποκτήσει ισχύ χωρίς ένταξη είτε στον πόλο ΝΑΤΟ-ΗΠΑ είτε στο Σοβιετικό μπλοκ. Η Ελλάδα μετά από τραγική εμφύλια σύρραξη απόλαυσε τελικά τα αγαθά της υποτελούς συμμαχίας της και σιγά-σιγά εγκαταστάθηκε πραγματικά και φαντασιακά η αίσθηση της ασφάλειας και η αίσθηση της διαιτητικής δυνατότητας επέμβασης ή αποτροπής κάθε τουρκικής διεκδίκησης. Το γνωστό επιχείρημα «αν θέλουν οι αμερικάνοι…» ήταν το παρηγορητικό αντίδοτο σε κάθε ζοφερή σκέψη αναφορικά με την Τουρκία. Και ναι μεν μέσα στην απλοϊκότητά του αυτό το «αποφθεγματάκι» είχε κάποια αλήθεια μια και οι Τούρκοι συμμετείχαν μαζί μας στην αμερικανο-νατοϊκή ομπρέλα προστασίας, όμως σήμερα όλα έχουν αλλάξει. Αφενός η αμερικανική συνιστώσα του ΝΑΤΟ έχει ασαφές δόγμα και αφετέρου οι συνιστώσες της Ευρώπης από τη μία και του μοναδικού ισλαμικού εταίρου (Τουρκίας) από την άλλη μοιάζουν με σύμπλεγμα βρυκόλακος-θύματος όπου ο βρυκόλακας δυναμώνει με το αίμα που απομυζά και το θύμα (Ευρώπη) ναρκωμένο ηδονίζεται δήθεν αντιστεκόμενο με μαζοχιστικούς σπασμούς. Και περί βρυκόλακος πρόκειται ομιλώντας για τη σημερινή Τουρκία της οποίας η όρεξη για νέο-οθωμανική ανασύσταση έχει πλέον απροκάλυπτα διαλαληθεί.
Το μόνο εμπόδιο στα σχέδια της Τουρκίας είναι η Ελλάδα. Δυστυχώς ουδείς από Ευρώπη και ΗΠΑ (για τη Ρωσία άστο καλύτερα) κατανοεί τι σημαίνει μια πιθανή μελλοντική τουρκική άλωση της Ελλάδας. Δικαιολογημένα ανησυχούμε εμείς οι Ελληνες (ή έστω ολοένα και περισσότεροι τελευταίως). Οι υποψιασμένοι από εμάς θέλουμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να κερδίσουμε ευκαιρίες που αφήσαμε να ξεγλιστρήσουν. Όμως επειδή ο χρόνος εξακολουθεί να τρέχει, έστω τώρα, από δω και πέρα, χωρίς δισταγμό, αμφιταλαντεύσεις και ακαδημαϊκές αναλύσεις πρέπει να δράσουμε καυτηριάζοντας (κι ας πονέσουμε) τα συρίγγια που αναπτύχθηκαν στον εθνικό μας ψυχισμό και κορμό. Με δεδομένο ότι σήμερα σε ανήκουστη για προ δεκαετίας (να μην πω πενταετίας) κλίμακα υπάρχουν πολλές φωτισμένες και σοφές φωνές στο πατριωτικό διαδίκτυο και τύπο που δρουν αφυπνιστικά, είναι πλέον ώριμη η κατάσταση να πούμε τις πρακτικά χρήσιμες, εθνοσωτήριες αλλά φυσικά δυσάρεστες και άβολες αλήθειες. Όχι αλήθειες αυτομαστιγώματος για τον εθνομηδενισμό που αφήσαμε να μας διαποτίσει αλλά για να επιτύχουμε αυτό ακριβώς που οι αφυπνιστικές φωνές διακηρύσσουν.
Η Ελλάδα είναι δυνατή αλλά εν υπνώσει. Εχει μεγαλείο που το αφήσαμε να μαραζώσει. Εχει ψυχισμό λεβεντιάς αλλά δεν το ξέρει. Εχει θρησκεία αλλά δεν πιστεύει. Εχει τα πάντα αλλά θαμμένα. Πρέπει να τα ξεθάψει. Για να νικήσεις σε ένα πόλεμο χρειάζεται ιδεολογία που να είναι ξεκάθαρη και επικρατούσα, χρειάζεται υγιής οικονομία που θα προσφέρει συνεχώς πόρους και πάνω απ’ όλα ενιαίος ψυχισμός που θα διαπερνά κάθετα και οριζόντια ηλικιακές ομάδες και κοινωνική διαστρωμάτωση. Σε τι βαθμό θα ανυψωθούν σε ιδανικό ή έστω επαρκές επίπεδο αυτά στη σημερινή κατακερματισμένη και κακομαθημένη Ελλάδα είναι άγνωστο αλλά το να μην προσπαθήσεις είναι αυτοκτονικό.
Φυσικά απόληξη όλων των παραπάνω είναι η δημιουργία δυνατού στρατεύματος. Και στράτευμα σημαίνει στράτευμα, δηλαδή ανθρώπους. Μόνο όταν έχεις ετοιμοπόλεμο στράτευμα αποκτούν νόημα και ισχύ τα όπλα σου. Εδώ λοιπόν έρχεται η πρώτη αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί στο λαό και να υλοποιηθεί. Η υποχρεωτική στράτευση ανδρών και γυναικών στα 18 και η εφεδρεία κατόπιν της θητείας για ικανό διάστημα. Φυσικά ουδείς εχέφρων επιθυμεί τον πόλεμο. Πόλεμος σημαίνει θάνατος, θρήνος, ακρωτηριασμοί, διάλυση οικογενειών, ποιος ποτέ τα ήθελε αυτά; Κι όμως συνέβαιναν συνέχεια και συμβαίνουν και καλούμαστε να τα αντιμετωπίσουμε για να επιβιώσει η πατρίδα. Την πατρίδα που πάντοτε τα παιδιά της την υπεράσπιζαν, οι αγαπημένοι γιόκες μας, τα καμάρια μας που θέλουμε να προκόψουν, να κάνουν οικογένεια με τα αγαπημένα κορίτσια μας, να χαρούμε τα εγγόνια μας. Οι αγαπημένοι σύζυγοι, πατέρες, αδελφοί που δημιουργούν τις αναμνήσεις μας. Οι μαθητές μας που αυστηρά τους φερόμαστε επειδή τους αγαπάμε. Ολοι αυτοί λοιπόν αντιμέτωποι με το θάνατο; Τι να απαντήσει κάποιος εδώ; Τι άλλο από ναι; Όμως με ένα «ναι» έμπλεο μεγαλείου καθώς το θάνατο τον επιθυμούμε για τον εχθρό αφενός και αφετέρου ο θάνατος στη μάχη αμυνόμενος για να νικήσεις έχει νόημα μεγαλείου όταν προστατεύεις την πατρίδα. Θα ήταν άλλωστε ασέβεια να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από το ερώτημα αυτό αγνοώντας το άφθονο ελληνικό αίμα που χύθηκε από τους ήρωες τις ιστορίας μας. Με άλλα λόγια οι αλήθειες που θα φανερώσουμε στον Ελληνικό λαό πρέπει αναγκαστικά (έστω κι αν στην αρχή τον τρομάξουν και τις απωθήσει) να τον οδηγήσουν προς μια νέα ψυχική θεώρηση του θανάτου, μια νέα σχέση μαζί του που θα εμπεριέχει υψηλής στάθμης παρηγοριά εκπορευόμενη από τους βωμούς και τις εστίες της Ελλάδας.
Αν εμείς οι Ελληνες νιώσουμε Ελληνες την τουρκιά δεν τη φοβόμαστε. Ας κοπιάσει και θα καταλάβει. Τόσο απλά. Όμως εδώ και τώρα ξύπνημα. Αντιδραστικοί, καλομαθημένοι, κακομαθημένοι, δικαιωματιστές, ανερμάτιστοι, απυξίδωτοι, αριστερο- και δεξιο- ενταγμένοι, ελιτίστες και αμφισβητίες, πλούσιοι και ανυπότακτοι, θρησκευόμενοι και μη, όλοι προ των ευθυνών τους ως πολίτες-οπλίτες. Μπορεί κάποιος να φέρει αντίρρηση σε αυτό; Δεν νομίζω. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για δράση και όχι για αναλύσεις από τις φίρμες της διανόησής μας (ευτυχώς που έχουμε κι αυτούς, τους θαυμάζω και το εννοώ). Δράση σημαίνει πράξη και σήμερα αυτό απαιτεί πρακτικές αλήθειες. Μόνο έτσι θα καταλάβουν και ο λαός και οι κυβερνήτες το δέον.
Γιώργος Χώτος, Απρίλιος 2022