ΕΛΛΑΔΑ ΚΟΥΝΗΣΟΥ

—Τα εφησυχασμένα μυαλά της πλειονότητας των νεοελλήνων, διαμορφωμένα επί πολλές δεκαετίες να σκέπτονται με τον αριστερό τρόπο του ατομικού δικαιωματισμού, έχουν πλέον γερά αγκυροβολήσει σε ένα λιμάνι ναυτικής αναψυχής, ράθυμοι και αποχαυνωμένοι από την κραιπάλη στα καπηλειά, ανίκανοι να σαλπάρουν με οργάνωση επείγοντος απόπλου αν δοθεί σήμα κινδύνου.

—Δέσμιοι όλοι μας μιας αργόσυρτης παρακμής που έχει μετατρέψει την άλλοτε κραταιά πολεμική μας ρώμη σε μαλακό σπογγώδη ιστό ανίκανο να συγκρατήσει όπλο, παρατείνουμε με ευχολόγια τον επισφαλή ειρηνικό μας βίο.

—Σε μια βάρκα που μπάζει, νερά, τσακωνόμαστε για το ποιος υποχρεούται από ένα ξεπερασμένο κανονισμό να πάρει τον κουβά και να τ’ αδειάζει, ηλιθίως αγνοώντας ότι ο πνιγμός επέρχεται για όλους.

—Σαν τα μικρά παιδιά που δεν έχουν αντίληψη του χρόνου, προνοητικότητα και αίσθηση ευθύνης, νομίζουμε το «τώρα» για «διαρκές», το «χθες» για «αρχαίο», το «μέλλον» για «πεπατημένη».

—Δεν επιτρέπουμε να μας τρομάξουν οι πολλές αδυναμίες μας επειδή έξυπνοι όντες δεν θέλουμε καν να τις συζητήσουμε. Περνάμε για ψυχραιμία την αδιαφορία και νομίζουμε ότι αντιμετώπιση σημαίνει αγνόηση.

—Οπου κι αν στραφείς στην ιστορία πουθενά δεν θα βρεις αδιατάρακτη μακαριότητα των περιχαρακωμένων όταν κάνουν πως δεν ακούν τον καλπασμό των αλόγων.

—Κυβέρνηση και κοινή γνώμη σε αγαστή συνεργασία προθέσεων και υποκριτικού πρωταθλητισμού κόπτονται τάχα μου για τη θεωρητικά και μόνο ισχυρή Ελλάδα, ενώ επί του πρακτέου αποφεύγουν τις πράξεις. Διότι πράξεις σημαίνει δεσμεύσεις, στρατηγικός σχεδιασμός, αποφασιστικότητα και εξοβελισμός της αβελτηρίας.

—Το δόγμα των ήρεμων νερών πρωτίστως με τον πρωταθλητή ταραξία Τουρκία μας ζαρώνει ως κρατική οντότητα την ώρα που ο ταραξίας θρασύτατα προβάλλει ως νταβατζής των πάντων γύρω μας.

––Οση προσοχή κι αν λαμβάνει η Τουρκία από Ευρώπη και Αμερική είναι λόγω έλλειψης εναλλακτικής επιλογής τους για τα δρώμενα στην Ανατολική Μεσόγειο, μια και το Ελληνικό αρχιπέλαγος χρησιμοποιείται μόνο ως μαρίνα αναψυχής και ελλιμενισμού και όχι ως αργοναυτικό ορμητήριο.

—Επικαλούμαστε αυτιστικά το διεθνές δίκαιο για να δικαιολογούμε την ακινησία μας, λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι διεθνές δίκαιο χωρίς στρατιωτική αποφασιστικότητα για να το επιβάλεις είναι γράμμα κενό, κλοτσοσκούφι στα πόδια του κάθε καρδαμωμένου επιβουλέα.

—Και όμως, η συναστρία τόσων παραγόντων παγκόσμιας σημασίας μας ευνοεί όσο ποτέ άλλοτε. Το Ισραήλ που για πρώτη φορά κτυπά κάθε ισλαμικό φανατισμό και ξεκόβει από κάθε ψευδαίσθηση συνεργασίας με την Τουρκία, μας τείνει χείρα συνεργασίας και εμείς ως ντροπαλές κορασίδες αποτραβιόμαστε. Η Αμερική που απλώς ανέχεται την Τουρκία και σκέφτεται να κηρύξει τρομοκρατική τη μουσουλμανική αδελφότητα δεν βλέπει από μας τίποτα παρά ακαδημαϊκούς εξωραϊσμούς της πολυπολιτισμικότητας. Η Chevron και η Exxon ξεκαθαρίζουν την Ελληνική ΑΟΖ από παραφροσύνες Λιβύης και Τουρκίας κι εμείς το σκεφτόμαστε αν είναι καλά τα πετρέλαια για την αυτοκτονική μας πρασινάδα που όλοι πλέον ανομολόγητα ξέρουν ότι είναι αγωνιστικοί αναστεναγμοί βουτυροαναθρεμένων οικοτροτσκιστών. Από Ινδία, ΗΑΕ, Σαουδ. Αραβία, ΗΠΑ, Ισραήλ και ΕΕ έρχονται τα μηνύματα για καλώδια, East Med, IMEC, ενεργειακών διαδρόμων που όλοι κουμπώνουν στην Ελλάδα κι εμείς αντί να ιδρώνουμε στο τρέξιμο μη και ατονήσουν, δίνουμε την εντύπωση του: «ωχ τι πάθαμε, μη μας βάζετε δύσκολα ρε παιδιά, εμείς δεν θέλουμε πολλά για να περνάμε καλά». Οι σφαγιαζόμενοι χριστιανοί της Συρίας ψάχνουν προστάτη κι εμείς αποστρέφουμε τους οφθαλμούς μας, οι κόπτες της Αιγύπτου αναζητούν ηγέτη κι εμείς κωφεύουμε. Η Ευρώπη επανεξοπλίζεται κι εμείς ψάχνουμε θέση στον εξώστη, στην Πολωνία μαθαίνουν σκοποβολή στο σχολείο κι εμείς ζωγραφική των ουράνιων τόξων.

—Δεν πολεμώ την κυβέρνηση Μητσοτάκη, την ταρακουνώ. Αλλωστε όλοι οι αντίπαλοί του στη Βουλή είναι μακράν χειρότεροί του. Για ότι κάνει στο εσωτερικό μόνο τοξική δεν είναι η κριτική μου και συνάμα και για αυτόν όπως και για οποιονδήποτε άλλον δεν θα φεισθώ επαίνων για τα όποια θετικά. Όμως η επιβίωση της Ελλάδας παίζεται στη διεθνή σκηνή και εκεί τρελαίνομαι να βλέπω την αφασία μας κοιτώντας χαυνωμένοι τα τραίνα των ευκαιριών να περνούν χωρίς να κουνάμε χέρι για επιβίβαση.