Οταν ακούμε για “εθνική συμφιλίωση” ή για “να αφήσουμε πίσω το παρελθόν” και τα τοιαύτα, συνήθως οι φράσεις αυτές (που στη ουσία αποτελούν ευχολόγιο και τίποτ’ άλλο), προέρχονται σχεδόν αποκλειστικά από ανθρώπους παραδοσιακά δεξιούς, άντε, κεντρώους. Ποτέ από αριστερούς κάθε κοπής και είδους. Ο αριστερός σχετικά με τον “εμφύλιο” θα πει ό,τι την “ιστορία τη γράφουν οι νικητές”, “οι πληγές δεν έχουν κλείσει ακόμα”, “η νέα γενιά να μάθει τι έγινε τότε” κ.τ.λ.
Στην ουσία για τον αριστερό εκείνη η περίοδος αποτελεί ένα ορόσημο για τη δημιουργία της ηθικής του περιουσίας. Αυτή που τον έφερε σήμερα να καταδυναστεύει αυτιστικά τη μαλθακή ελληνική συνείδηση. Εκ του ασφαλούς χωρίς υποχρεώσεις διαχείρισης της εξουσίας και ως εξ’ αυτής φθοράς και απομυθοποίησης, κραδαίνει τα λάβαρα του δίκαιου αγώνα που χάθηκε από την κτηνώδη υπεροχή των όπλων, αλλά παρ’ όλα αυτά η αντίσταση της κοινωνίας τον συνεχίζει ως ανταρτοπόλεμο “πολυθρόνας”.
Υστερόγραφο. Το παραπάνω το είχα γράψει πριν έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα έχουμε νέα πραγματικότητα. Είδαμε τι σημαίνουν Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, Βαλαβάνη και σία. Ο κ. Τσίπρας κατ’ εμέ έχει πλέον αποκηρύξει τον κομμουνισμό. Ομως αυτό δεν είναι δικό μου πρόβλημα …