Ακούω συχνά τις ισορροπητικές απόψεις των καλοπροαίρετων φορέων της ενοχικής ομογενοποίησης των πάντων, περί του πόσο καλό κάνει η πολυπολιτισμικότητα, η ανάμιξη των πολιτισμών, ο συγχρωτισμός των λαών σε ένα τόπο.
Στο βάθος όλων αυτών των δήθεν αγαθών προθεσιακά δηλώσεων βρίσκεται βεβαίως η ανομολόγητη υποβίβαση του Δυτικού πολιτισμού στα μέτρα του μουσουλμανικού, προκειμένου ο τελευταίος να ενδυναμωθεί στην ουσία και να αναδυθεί από την υποτιθέμενα καταπιεσμένη θέση του σε ισότιμο συνοδοιπόρο του Δυτικού.
Το ότι ο Δυτικός πολιτισμός ερείδεται στον Ελληνικό, όχι μόνο δεν συμμαζεύει τη σκέψη αυτών των προοδευτικών της παρακμής, αλλά αντίθετα φαίνεται ότι τους ωθεί εσωτερικά στο να αυτοκτονούν ιδεολογικά.
Τα επιχειρήματά τους αποφεύγουν να τα αντλήσουν από τα ανώτερα επίπεδα της ιστορίας και του φιλοσοφείν και διά ενός τεθλασμένου κωμικού τύπου σκεπτικού, το επιχειρούν εισαγωγικά μεν διά πεζών καλοχώνευτων επιχειρημάτων και αν διαπιστώσουν ότι βρίσκουν ευήκοα ώτα αφελών (εν πολλοίς απυξίδωτων), συνεχίζουν ακάθεκτοι με παιδαριώδους επιχειρηματολογίας αλλά στομφώδη λόγο.
Αυτοί οι μεγαλόσχημοι της θολής σκέψης, μπλέκουν τους αξιακούς πυλώνες του πολιτισμού με τις κουζίνες, τις μουσικές, τις ενδυμασίες και τους χορούς των φολκλορικών αναμίξεων ως απόδειξη του πόσο καλό κάνει η ανάμιξη των λαών προκειμένου ο κόσμος να δει καλύτερες μέρες. Και μην απορείτε. Τόσο τους “κόβει” τέτοια λένε. Η αν σας ενοχλεί ο υποβιβασμός της εξυπνάδας τους ας το διορθώσω και ας τους θεωρήσω έξυπνους μεν, αλλά διαστροφικά έξυπνους, δηλαδή πονηρούς.
Έναν πολιτισμό για να τον κρίνεις σωστά, αντικειμενικά και βαθιά, δεν θα τον ψηλαφήσεις επιφανειακά μόνο με τα ήθη και τα έθιμά του που λογοτεχνικά εξωραΐζονται σε τουριστικούς οδηγούς.
Έναν πολιτισμό, ιδιαίτερα όταν «ακουμπά» τον δικό σου πολιοτισμό και οπωσδήποτε αναζητάς στοιχεία συμβατότητας μεταξύ τους, τον εξετάζεις και τον κρίνεις στο θεμελιακό αξιακό του υπόστρωμα. Τι θέση κατέχει η ανθρώπινη προσωπικότητα σε αυτόν; Ποια η θέση της γυναίκας σε αυτόν; Ποια η εγγύηση της ελευθερίας σκέψης και λόγου; Ποιο νομικό σύστημα δικαιοσύνης τον καθορίζει; Ποιες οι οικουμενικές του αρχές περί φυλών και θρησκευτικής ελευθερίας; Ποιο το εκπαιδευτικό του σύστημα; Πως δομείται η οικογένεια;
Δεν είναι όλα τα έθνη ίδια. Κάθε έθνος έχει τη δική του αξία που αξιολογείται βάσει δύο κριτηρίων, της ιστορίας του και του πολιτισμού του. Ιστορία είναι οι πράξεις των ανθρώπων. Πολιτισμός είναι ο πνευματικός του βίος που περιλαμβάνει τη θρησκεία, τη φιλοσοφία, τις τέχνες και τις επιστήμες. Όλα στην πορεία των αιώνων εκδηλούμενα παντοιοτρόπως στην πράξη διαμορφώνουν την ιδιαίτερη ταυτότητα του έθνους. Εξελισσόμενα αποκρυσταλλώνονται στο σήμερα σε μορφή, που ανάλογα με τις ιστορικές καταβολές και τον εθνικό δυναμισμό, το κάνουν να ξεχωρίζει από άλλα έθνη ή να αλληλοεπιδρά αρμονικά με άλλα.
Εθνότητες και ευρύτερα πολιτισμοί με ριζικά διαφορετικά αξιακά συστήματα δεν καταλήγουν κατά την ώσμωσή τους σε κάτι καλό. Αν αναγκαστικά αναμιχθούν, τότε είτε κάποια εθνότητα θα επικρατήσει της άλλης, είτε θα δημιουργηθεί μια ανωμαλία συμβίωσης παρακμιακού τύπου.
Η Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, δεν έχει ακόμα αντιληφθεί το τι την περιμένει από τα αδιάλειπτα κύματα μουσουλμάνων που την κατακλύζουν. Ψελλίζει για να αυταπατηθεί θεωρίες πολυπολιτισμικότητας και αφομοίωσης των διαφορετικών ενώ στην ουσία η ίδια καταντά ευκολοχώνευτη στον ακόρεστης όρεξης μουσουλμανικό «στόμαχο».