Η δραματική εξέλιξη στην αντιπαράθεση Ισραήλ – Ιράν, ή άλλως πως Δύσης – Ιράν, ή άλλως πως Δύσης – Ισλάμ, υπό την προϋπόθεση ότι ως Δύση νοείται πλέον μόνο εκείνο το μέρος της που υπερασπίζεται τον κόσμο στον οποίο απολαμβάνει τα αγαθά της ελευθερίας και όχι το κομμάτι της εκείνο που παρανοϊκά αυτοκτονεί, με έχει παραλύσει όχι από σύγχυση αλλά από υπερβολική τροφοδοσία και επεξεργασία των γεγονότων.
Δεν θα αναλύσω την κατάσταση διότι άλλοι ειδήμονες έχουν εξαντλητικά αναλύσει οπότε θα ήμουν κι εγώ ένα βαγόνι του ήδη μεθυσμένου και τραμπαλιζόμενου συρμού αν το επιχειρούσα. Επιφυλάσσομαι για αργότερα, αν το αργότερα παραμείνει ένα συνηθισμένο «αργότερα».
Εδώ θέλω μόνο να επισημάνω για όλους εμάς τους τυχερούς που ζούμε ακόμα εν ειρήνη, ότι ο κόσμος ποτέ δεν έπαψε να βρίσκεται σε πάλη μεταξύ των δυνάμεων του κακού και, αν όχι του καλού, τουλάχιστον του λογικού.
Σήμερα ο άξονας του κακού, Ιράν – Ρωσία – Τουρκία – Β. Κορέα (η Κίνα είναι μεν γίγαντας αλλά όχι κακοποιός) είναι μια τετράδα παρανοϊκότητας με το μεγαλύτερο «κρίμα» αυτό της Ρωσίας που αν ποτέ γινόταν να αποτινάξει τον αρχέγονο ερπετοειδή της εγκέφαλο ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο ασφαλής.
Είναι ν’ απορεί ένας σώφρων δυτικός που βλέπει τους συνοδοιπόρους του να διαδηλώνουν για τα δίκαια του αφιονισμένου ισλάμ, που στο καλό βλέπουν το δίκαιο και το ωφέλιμο σ’ αυτά που επιδιώκει να επιφέρει ο αρχηγέτης του άξονα του κακού, το Ιράν των μουλάδων.
Τίποτα καλό δεν επιδιώκει ούτε καλά μαζεύει γύρω του. Η επίδρασή του είναι αφοσιωμένη σε παρακμιακές τρομοκρατικές οργανώσεις πρωτοστατούντων των Χαμάς, Χεζμπολάχ και Χούθις. Η ιδεολογία που τοξικά σκορπίζει στον κόσμο, είναι του μίσους και του πολέμου προς οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τον πρωτογονισμό του κορανίου. Η Δύση δεν μισεί το Ιράν, το Ιράν τη μισεί και ως μανιακό πρώτο του στόχο έχει τον αφανισμό του Ισραήλ.
Τι να ζηλέψει κάποιος απ’ αυτό το παράφρον κράτος και σε τι να το εμπιστευθεί όταν κάνει τα πάντα για να αποκτήσει πυρηνικά τα οποία (και ουδείς εχέφρων μπορεί να αμφιβάλλει γι’ αυτό) αν αποκτήσει θα τα χρησιμοποιήσει αμέσως για να σβήσει από προσώπου Γης τους Εβραίους του Ισραήλ.
Και όμως υπάρχουν τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΤΙΚΑ μουσουλμανικά κράτη όπως η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, τα ΗΑΕ, το Μπαχρέιν, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, ακόμα και το ύπουλο Κατάρ, που αποτελούν μια ελπίδα λογικής συμβίωσης της Δύσης (με όλα τα κακά της) με τον ισλαμικό κόσμο όσο ασύμβατοι και αν είναι τα δυο τους, βάσει του αμοιβαίου συμφέροντος, της ειρήνης και της ευημερίας. Κράτη που αναγκαστικά (και ευτυχώς) έχουν αναγνωρίσει το Ισραήλ και αποτελούν μια ελπίδα για να συνδράμουν και αυτά στο να απαλλαγεί ο κόσμος από τον φρικωδέστερο κρίκο του άξονα του κακού, του Ιράν των μουλάδων.