Η κατάσταση της παιδείας στην Ελλάδα μοιάζει με φτιασιδωμένο όχημα αθίγγανου στερούμενου ικανών ελαστικών, ανάρτησης, και αξιόπιστου συστήματος κατεύθυνσης και πέδησης αλλά βαρυφορτωμένο με στολίδια, δερμάτινα καθίσματα, στερεοφωνικό και κάθε λογής «κιτσάτο» αξεσουάρ.
Ως προς τις στερήσεις προσομοιάζει η βασική παιδεία μας, ως προς τα ψεύτικα στολίδια η πανεπιστημιακή. Και αν δεν είναι πρέπον να θεωρούμε εν συνόλω την πανεπιστημιακή κοινότητα προβληματική, μια και υπάρχουν πολλές νησίδες αριστείας, εν τούτοις η πληθωριστική της ύπαρξη έχει υποβιβάσει στη διαδικασία του διεκπεραιωτικού αυτό που άλλοτε απαιτούσε σπουδή υψηλών προδιαγραφών.
Ειδικά στη μέση εκπαίδευση, το δήθεν δημόσιο σχολείο δεν αποτελεί πλέον παρά μια θητεία αγγαρείας για διδάσκοντες (οι οποίοι αρνούνται να αξιολογηθούν) και διδασκομένους. Σε αυτά τα έξι χρόνια που πρέπει να αποκτηθούν βασικές γνώσεις σε όλο το μορφωτικό φάσμα και να διαμορφωθούν υγιείς προσωπικότητες εμφορούμενες από αγάπη για την πατρίδα, τα βλαστάρια μας ούτε φιλολογούν, ούτε γεωμετρούν, ούτε γυμνάζονται.
Ερμαια μιας διαστροφικής αντίληψης δικαιωματισμού-προοδευτισμού υπό την ανοχή άτολμων ανεπαρκών καθηγητών τους, έχουν σηκώσει παντιέρα αναρχο-αδιαφορίας ενταγμένα αθρόα στα «στρατόπεδα εκγύμνασης» για την είσοδο στα ΑΕΙ που ονομάζονται φροντιστήρια και αφαιμάζουν οικονομικώς τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα.
Ανιστόρητα, αδιάφορα, αναλφάβητα, αγύμναστα, α-καλλιτέχνητα (η πλειονότητά τους) οδεύουν βάσει αυτόματου πιλότου για να συνεχίσουν (όλα ανεξαιρέτως) σε ΑΕΙ προοδευτικής προσόψεως αλλά παρακμιακής αποτελεσματικότητας.
Τα αίτια για τις παραπάνω κακοδαιμονίες είναι παραπάνω από γνωστά και επαρκώς αναλυμένα από πολλούς οπότε παρέλκει ο δικός μου λίβελλος.
Όμως θέλω να συνεισφέρω στην εξυγίανση με ένα ερώτημα που όση απλοϊκότητα κι αν έχει άλλη τόση αλήθεια περιέχει.
Γιατί «ντε και καλά» να σπουδάσουν στα ΑΕΙ όλα τα παιδιά ακόμα και αυτά που «δεν τα παίρνουν τα γράμματα»; Τι το προσβλητικό ή υποτιμητικό για τη ζωή αυτών που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός πανεπιστημίου, έχει η προοπτική να γίνουν τεχνικοί, γεωργοί, εργάτες, υπάλληλοι; Σε τι θα υποβαθμιστεί η ζωή τους αν έχοντας αποκτήσει γερή βασική μόρφωση από τη μέση εκπαίδευση εισέλθουν στον μη απαιτώντα πτυχίο εργασιακό βίο και προκόψουν αξιοπρεπώς;
Αυτό το εμπρηστικό πλην όμως επιτακτικό ερώτημα και μόνο ως διατύπωση επιφέρει (και το γνωρίζω) αναθέματα και ύβρεις από αχαλίνωτο θυμικό, όμως όσο δεν τοποθετούμεθα επ’ αυτού η αποτελμάτωση της παιδείας θα κρατά την κοινωνία παράλυτη.
Η επανεκκίνηση της παιδείας, της εθνικής παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της και μάλιστα με αναδιοργάνωση και ενίσχυση των σχολών τεχνικής μαθητείας, όχι μόνο θα ανυψώσει το επίπεδο των άξιων να αποφοιτήσουν από τα πανεπιστήμια, αλλά θα ενισχύσει και την εθνική οικονομία με εργατοτεχνικό προσωπικό υψηλής στάθμης δεξιοτήτων.