Γεωργίου Ν. Χώτου
Δημοσίου Λειτουργού ορκισθέντος κατά την ανάληψη καθηκόντων στην τήρηση του Ελληνικού Συντάγματος
Η ανάλυση που ακολουθεί στοχεύει πρωτίστως στο να ξεκαθαρίσει στα μυαλά των νέων ανθρώπων έννοιες που έχουν σκοπίμως παραμορφωθεί από επιτήδειους που αποσαθρώνουν τα θεμέλια των πραγματικών αξιών επάνω στις οποίες ένα σύνολο ανθρώπων αποκτά «ταυτότητα», η συνείδηση της οποίας θρέφει τη δημιουργικότητα και την αδιατάρακτη συνέχεια της κοινωνικής ζωής.
Αξίες υπάρχουν πολλές και σε αυτές επάνω δημιουργείται η κοινωνική οντότητα η οποία σκοπό έχει την πολιτιστική προαγωγή του συνόλου και φυσικά του ατόμου ως πρόσωπο.
Κυριαρχούσα αξία σε επίπεδο κοινωνίας για να διαφυλάξει, συντηρήσει και προάγει ακριβώς την ίδια τη συνοχή της είναι ο σεβασμός και η αγάπη του έθνους. Δεν θα αναλυθεί εδώ η έννοια του έθνους διότι είναι αυτονόητη και επιπλέον ο υφέρπων οίστρος του συγγραφέα μπορεί να πλατιάσει και εκτρέψει το κείμενο από το σκοπό του. Ομως δεν γίνεται και να μην καθαρίσεις την έννοια του έθνους από τις λοιδωρίες και επιθέσεις που έχει πανταχόθεν δεχθεί μεταπολιτευτικώς στην Ελλάδα.
Το έθνος το αντιλαμβανόμαστε από αυτά που το απαρτίζουν. Γλώσσα, γένος, ιστορία, θρύλους, συνείδηση ταυτότητας, θρησκεία, ήθη και έθιμα, πολιτισμό, γεωγραφικό χώρο. Το μείγμα των παραπάνω στο ασυνείδητο και συνειδητό του ατόμου του προσδίδει την εθνική ταυτότητα. Κάποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι τονισμένα περισσότερο σε άλλους λαούς και κάποια όχι. Ομως όλοι χρειάζονται την εθνική ταυτότητα για να νιώσουν μέλη κοινωνικής ομάδας, ειδάλλως πρόκειται για απλούς επιβιώτες.
Ακόμα και ο πιο αντιδραστικός εναντιωτής της εθνικής ταυτότητας δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ τα δεσμά της γλώσσας με την οποία εκφράζεται. Και να απορρίψει τη γλώσσα με την οποία ανατράφηκε, πάλι θα επιλέξει μια άλλη γλώσσα για να συνεννοηθεί, γλώσσα που κι αυτή φέρει το βαρύ φορτίο της εθνικής ταυτότητας του τόπου στον οποίο εξελίχθηκε. Η γλώσσα είναι ίσως το κυριότερο (και συγκολλητικό) στοιχείο για όλα τα άλλα χαρακτηριστικά που καθορίζουν το έθνος. Αυτό αξίζει να το κρατήσουμε διότι έχει την κυρίαρχη θέση στην αξιολόγηση των πολιτισμών και θα το βρίσκουμε πάντοτε μπροστά μας σε κάθε έκφανση της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων.
Και για να μην γλιστρήσει το άρθρο σε απεραντοσύνες στοχασμών ας ξεκαθαρίσουμε τα της Ελλάδος. Το Ελληνικό έθνος έχει καθορισθεί από τα παρακάτω:
- Γλώσσα επεξεργασμένη για 3000 χρόνια τουλάχιστον, συνεχώς και ομαλώς εξελισσόμενη χωρίς διάσπαση των πρωταρχικών της στοιχείων. Αυτό αποτελεί γνώρισμα μεγαλειώδους σφριγηλότητας και νοηματοδότησης μοναδικό σε όλη την υφήλιο. Στην Ελληνική γλώσσα αποτυπώθηκαν τα σπουδαιότερα κείμενα της ανθρώπινης νόησης και σε αυτήν εδράζεται ο Δυτικός πολιτισμός της επιστήμης συμπεριλαμβανομένης.
- Υπερ-τρισχιλιετή ιστορία σε ένα καθορισμένο λίγο ή πολύ χώρο με δημιουργική επέκταση στις πέριξ αυτού ευρύτερες περιοχές όπου άφησε έντονα τα πολιτιστικά του σημάδια. Παρόλο τον πολιτικό κατακερματισμό του χώρου αυτού, η γλώσσα, η ομοιογενής θρησκευτικότητα, το αξιακό πλαίσιο, η ναυτιλία, και ο επεξεργασμένος λόγος καθόρισαν την αντίληψη της κοινής καταγωγής. Στη διάρκεια της ιστορίας η γλώσσα άντεξε και δεν άλλαξε. Αυτό ίσως από μόνο του τα εξηγεί όλα.
- Θρύλους και αναμνήσεις οι οποίοι με τον Ομηρο απέκτησαν κέντρο αναφοράς και αποτέλεσαν το θεμέλιο έδρασης του Δυτικού πολιτισμού. Οι θρύλοι και οι μύθοι με τα Ομηρικά έπη απέκτησαν υπόσταση συνέχειας με το παρελθόν και δημιούργησαν το φρόνημα υπεράσπισης του χώρου εντός των οποίων «συνέβησαν».
- Την πρώτη δημιουργία πόλης-κράτους, την έννοια της ελευθερίας, την ασύλληπτη για την εποχή της εμφάνιση της δημοκρατίας, τη μεγαλειώδη φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη, τη γένεση της τραγωδίας, την απόκρουση των Περσών, την μεγαλειώδη γλυπτική, τους Ολυμπιακούς αγώνες, την αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, την κατάκτηση των Ρωμαίων πνευματικώς, τη διάδοση του Χριστιανισμού στην Ελληνική γλώσσα, την απόκρουση εισβολέων όπως οι Γαλάτες, την επικράτηση του Ελληνισμού στην αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης, την αντοχή στα 400 χρόνια Τουρκοκρατίας. Και κατά τη διάρκεια όλων αυτών το γένος δεν εχάθη εξακολουθώντας να είναι στον ίδιο χώρο και να ομιλεί την Ελληνική.
- Ουδέποτε στην ιστορία της ανθρωπότητας υπήρξε λαός σαν τον Ελληνικό που έχοντας υποστεί τόσες κατακτήσεις και αναδιατάξεις κατέληξε στο τέλος να σκλαβωθεί για 400 χρόνια στον Τουρκο-μουσουλμανισμό και να μην αφομοιωθεί-εκλείψει. Γι’ αυτό και η εθνεγερσία του 1821 έτσι όπως έγινε και άντεξε, αποτελεί την κορυφαία επαναστατική πράξη των λαών. Οι Ελληνες δεν εξισλαμίσθηκαν και ενάντια στην ιερά συμμαχία έδωσαν 8ετή αγώνα και τελικά έφτιαξαν κράτος για το αδιαλείπτως επιβιώσαν έθνος τους. Από μόνο του το έπος της παλιγγενεσίας μας τοποθετεί σε περίοπτη θέση στην υφήλιο. Αυτό κατόρθωσαν οι πρόγονοί μας.
- Η Ελλάς ποτέ δεν διέπραξε φρικαλεότητες ή γενοκτονίες όπως των Αρμενίων, Ποντίων, Μικρασιατών, Ινδιάνων ή Εβραίων. Μπορεί να είμαστε έθνος διχόνοιας και προδοσίας όμως δεν υπήρξαμε λαός αιμοβόρος. Πρώτοι εμείς θεσμοθετήσαμε το δικαίωμα της ελευθερίας και της ατομικής συμμετοχής στα κοινά.
- Η σημερινή πολιτισμική ψυχοσύνθεση του Ελληνα χαρακτηρίζεται από τις τέχνες, τα καλλιτεχνήματα και τα γράμματα σπουδαίων συμπατριωτών του τα οποία εμπεριέχουν πνευματικότητα, ευαισθησία, ρωμαλεότητα και μια αύρα αλμύρας και ευωδίας που συνοψίζεται σε αναστάσιμη άνοιξη και στο «άξιον εστί» του Ελύτη. Τέτοια ψυχοσύνθεση δεν υπάρχει (δεν μπορεί να υπάρξει) ούτε στη Φινλανδία ούτε στην Ινδονησία (για να μην αναφέρω την Τουρκία). Εκεί και όπου αλλού έχουν άλλα ωραία, σαν τα δικά μας όμως όχι.
- Από την άποψη της επικράτειας η Ελλαδική χερσόνησος αποτελεί τον κλιματολογικό παράδεισο της Γης και παρηγορεί ως νόστος τους απανταχού της υφηλίου συμπατριώτες.
Αυτά τα ολίγα αδρώς αναφερόμενα αρκούν για να ορίσει κάποιος σημερινός Ελληνας την πατρίδα του όπου εδράζεται το Εθνος του. Ακόμα και ο πιο δύστροπος, κακορίζικος ή απογοητευμένος Ελληνας όσο και να μισήσει την πατρίδα του αναγκαστικά καθορίζεται από αυτά. Εάν και αυτά θέλει να τα ποδοπατήσει και εξοβελίσει από τη φύση του ας αποφασίσει που αλλού είναι καλύτερα, όχι βέβαια για τα οικονομικά του, αλλά για την ταυτότητά του. Αν θελήσει να νιώσει υπερήφανος υπηρετώντας άλλη πατρίδα, εμπρός ας μετοικήσει και ας μεταλλαχθεί, κανείς δεν τον εμποδίζει. Μένοντας στην Ελλάδα δεν του επιτρέπεται να την υποσκάπτει, κριτική μπορεί να ασκεί (και επιβάλλεται) όχι όμως προδοσία.
Η πολυπολιτισμικότητα είναι μια έννοια την οποία πρώτοι οι Ελληνες ουσιαστικά την έκαναν πράξη κατ’ αρχάς με την ανάμιξη των προελληνικών φύλων, κατόπιν με τους πρώτους Ελλαδικούς πολιτισμούς (Αιγαιακός, Κρητικός, Μυκηναϊκός, Αιολικός, Ιωνικός, κ.λπ.) και κατόπιν με τους αποικισμούς και με την κορύφωση των κατακτήσεων του Μ. Αλεξάνδρου. Με την πολυ-πολιτισμικότητα του Ελληνικού κόσμου και ως φυσική απόρροια του δυναμικού Ελληνικού πνεύματος, όλη η Βαλκανική Ελληνοκρατείτο και συνάμα ευημερούσε. Κανένα πρόβλημα δεν είχε ποτέ ο Ελληνας με τους άλλους λαούς συγκατοίκησης. Ακόμη και στα Τουρκοκρατούμενα Ιωνικά παράλια η Σμύρνη και οι άλλες πόλεις μαζί με την Κωνσταντινούπολη από Ελληνική ζωή έσφυζαν πνευματικώς και υλικώς. Σε όλο τον κόσμο όπου οι Ελληνες συνυπήρξαν με άλλες εθνότητες ποτέ δεν εδημιούργησαν προβλήματα στην τοπική κυρίαρχη εθνότητα. Εμπλούτισαν και εμπλουτίστηκαν πολιτισμικώς και συνέβαλλαν στο δυναμισμό της κοινωνίας στην οποία εντάχθηκαν. Τρανό παράδειγμα η Β. Αμερική, ο ορισμός της ομοεθνίας διά της πολυ-πολιτισμικότητας. Και στη Βαλκανική, ιδιαίτερα στη Βαλκανική, συνέβη απόλυτα φυσιολογικά η χρήσιμη για όλες της εθνότητες ώσμωση των εθνοτήτων και μόνο για σωβινισμό δεν μπορούν να κατηγορηθούν οι ελληνικοί πληθυσμοί. Ομως κατά τις εθνικές εκκαθαρίσεις με σλαβική και Τουρκική υπαιτιότητα για λόγους βαθείς που άπτονται των ψυχολογικών συμπλεγμάτων, οι Ελληνικές κοινότητες εξεδιώχθησαν και μαράζωσαν δυστυχώς και για τους άλλους Βαλκάνιους. Στον καθ’ ημάς Ελληνικό χώρο έτσι όπως διαμορφώθηκε μετά τους νικηφόρους απελευθερωτικούς Βαλκανικούς πολέμους του 1912-13 οι υπάρχουσες μειονότητες (κυριολεκτικώς μειονότητες) συνέχισαν αδιατάρακτα τη ζωή τους (Πομάκοι, Σλαβομακεδόνες, Τσάμηδες, αθίγγανοι) αλλά πρέπει να επισημάνουμε το εξής σημαντικό. Ολες οι μειονότητες στην Ελλάδα απλώς ζουν απολύτως ελεύθερα χωρίς όμως να προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό και εμπλουτιστικό στον πολιτισμό. Λογοτεχνία, τέχνη και επιστήμη ουδέποτε εμφανίστηκαν σε αυτούς για να τους δοθεί η ευκαιρία να συμμετάσχουν ενεργώς στο Ελληνικό γίγνεσθαι. Αντιθέτως, άλλοι (οι περισσότεροι) λόγω μουσουλμανικής θρησκείας παραμένουν και σήμερα εγκλωβισμένοι σε αυτιστικές προ-νεωτερικές κοινωνίες αμφισβητούμενης ελληνοφροσύνης και άλλοι (οι ελαχιστότεροι) συνεπαίρνονται από Μακεδονικά οράματα χωρίς να γνωρίζουν καλά-καλά τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν αυτά που τους ενσπείρουν Σκοπιανοί και Βούλγαροι. Οι Ελληνες σέβονται τα ήθη και τις συνήθειές τους και ως προς αυτό δεν μπορούν να παραπονούνται, οτιδήποτε διαφορετικό αν εκφράσουν πρόκειται περί συνειδητής και πονηρής διαστρέβλωσης της αληθούς πραγματικότητας.
Συνεπώς στην πολυπολιτισμικότητα όπου αμφότερες οι διαφορετικότητες πρέπει να ωφελούνται, ιδιαίτερα σήμερα μέσα στην Ελληνική επικράτεια ελάχιστα δείγματα απορρόφησης αλλοδαπών από την Ελληνικότητα παρατηρούνται και αντ’ αυτών όλοι αυτοί προεξαρχούσης της μουσουλμανικής κοινωνίας τους παραμένουν ως ξένο σώμα προσκολλημένοι σε πρωτογονικές αντιλήψεις και πρακτικές. Τι μπορεί να περιμένει από αυτούς η Ελλάς; Η απάντηση βγαίνει αβίαστα. Τίποτα. Υπάρχει ελπίδα; Ναι υπάρχει υπό την προϋπόθεση ότι το φρόνημα των Ελλήνων θα ανυψωθεί από το ναδίρ όπου έχει κατρακυλήσει και θα εκπέμπεται με τέτοιο τρόπο από ηγεσία και λαό που θα δημιουργεί ασφυκτική πνευματική και οργανωτική πίεση στους αλλόφρονες για να τους αναγκάσει να ενσωματωθούν αυτοί στην Ελλάδα και όχι η Ελλάδα σ’ αυτούς. Και για να μην παρεξηγηθώ ομιλώ περί ενσωμάτωσης όχι καταπίεσης. Εμπρακτη ενσωμάτωση και όχι γκετοποίηση (αυτόβουλη) στην οποία άλλωστε ουδέποτε ο Ελληνισμός ενεπλάκη. Αν όμως εμμένουν σε αλλοίωση του εθνικού μας κορμού τότε δεν έχουν παρά να προσβλέπουν μόνο στην ελεημοσύνη μας, κατάσταση βέβαια αξιοθρήνητη αλλά εν δυνάμει ύπουλη βραδυφλεγής βόμβα στην εθνική μας ταυτότητα. Γνωρίζω ότι τα προλεγόμενά μου είναι πολύ εύκολο να παρερμηνευθούν, παρεξηγηθούν και κτυπηθούν από αμύντορες της θολοκουλτούρας αλλά μου επιβάλλεται να εκφράσω τη βιωματική αλήθεια μου ειδάλλως θα αισθανόμουν ένα θλιβερό πνευματικό ασπόνδυλο. Το αίσθημα του χρέους, της αγάπης προς την πατρίδα μου και του σεβασμού των πεσόντων προγόνων μου, οφείλω να το μετατρέψω σε μετάγγιση φιλοπατρίας προς τους απυξίδωτους σε μια θάλασσα ανιδανισμού νέους μας.
Μέχρις εδώ ανακεφαλαιώνοντας και χωρίς επιμηκέστερες αναλύσεις να ξεκαθαρίσουμε ότι το Εθνος το αποτελούν οι άνθρωποι με κοινές ιστορικές καταβολές και ότι Πατρίδα είναι ο γεωγραφικός χώρος (επικράτεια) εντός του οποίου ζει το έθνος. Η ξενιτεμένη μας εθνότητα απανταχού της Γης έχει ως πατρίδα την Ελλάδα και προς τιμήν τους (αποδεικνύοντας ότι ενσωματώθηκαν) έχουν και δεύτερη πατρίδα (Η.Π.Α., Αυστραλία, Ν. Αφρική, κ.λπ.) αυτή στην οποία πολιτογραφήθηκαν. «Εθνισμός» λοιπόν αντί του αρνητικώς (αδίκως) νοηματοδοτηθέντoς «εθνικισμού» σημαίνει φρόνημα αγάπης προς το έθνος και την πατρίδα και επιδίωξη προάσπισης των εθνικών συμφερόντων έναντι οποιουδήποτε άλλου ατομικού ή αλλοεθνούς συμφέροντος.
Σήμερα με την παγκόσμια κατασταλαγμένη κατάσταση των κρατών-εθνών η πολυπολιτισμικότητα είναι μια ασαφής έννοια περισσότερο καλλιτεχνικού περιεχομένου παρά εθνικής ενδυνάμωσης. Η πολυπολιτισμικότητα είναι καλοδεχούμενη όσο (και στο βαθμό που) δεν απειλεί τη συνοχή του έθνους.
Το τρίτο σκέλος της παρούσας ανάλυσης αυτό της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», αποτελεί από μόνο του μια τόσο θολή έννοια που μέσα της χωρούν και διαπλάθονται πλήθος ετερογενών θεωριών και επιδιώξεων προερχομένων βεβαίως από ισχυρές στρατιωτικώς δυνάμεις οι οποίες επικρατούν και εμπορικώς στο σημερινό κόσμο. Διότι μόνο από ισχυρά κράτη δομούνται και διασπείρονται θεωρίες και πρακτικές στοχεύουσες στην παγκοσμιοποιημένη ομογενοποίηση προς όφελος των μεγάλων δυνάμεων. Δεν υφίσταται θέμα εγέρσεως οράματος παγκοσμιοποίησης από ασθενή κράτη ή κράτη παρίες. Και όμως όσο τολμηρό ή παράδοξο κι αν ακούγεται, η «παγκοσμιοποίηση» φιλοσοφικώς αποτελεί την ιδανική επιδίωξη της ανθρωπότητας. Εξακοντίζοντας τη σκέψη μας δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι ως άνθρωποι ανήκοντες όλοι ανεξαρτήτως φυλής στο είδος Homo sapiens οφείλουμε να συμβιώσουμε ειρηνικώς στον ίδιο πλανήτη αντλώντας από τους κοινούς πόρους τα της επιβίωσής μας. Ολα τα νάματα της οικολογικής σκέψης που αποσκοπεί στην αειφορική αρμονία ανθρώπινου πολιτισμού και βιολογικών οικοσυστημάτων, καθώς και όλα τα θρησκευτικά δόγματα, από παγκοσμιοποίηση εμπνέονται και σε αυτή στοχεύουν. Οσο άδικο είναι να θεωρούμε την παγκοσμιοποίηση επικίνδυνη (για ποιούς και γιατί; το περίπλοκο ερώτημα) άλλο τόσο αφελές είναι να θεωρούμε ότι μπορεί να επιτευχθεί ομαλά ή, εδώ και τώρα. Κατά μια άλλη θεώρηση, εξοβελίζοντας την παγκοσμιοποίηση στη σφαίρα του κακού αναιρούμε τον οικουμενικό άνθρωπο (ή κοινωνία) που αποτέλεσε το «ιδανικό» των φιλοσόφων και το στόχο της επικρατούσας σήμερα μαρξιστικής θεωρίας (ας μην κρυβόμαστε έτσι είναι) καθώς και των θεωρητικών του αχαλίνωτου φιλελευθερισμού. Παγκόσμια επικράτηση με στόχο την κατάργηση της αδικίας, της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης δεν πρεσβεύει ο μαρξισμός; Παγκόσμια ελευθερία ανθρώπων, τιμών και προϊόντων δεν κηρύσσει ο φιλελευθερισμός; Παγκόσμια επικράτηση δεν διδάσκουν οι θρησκείες; Αρα δεν είναι η παγκοσμιοποίηση η τελείωση όλων των παραπάνω «-ισμών»; Το συμπέρασμα εξάγεται αβίαστα: «Ναι». Συνεπώς που έγκειται το πρόβλημα; Αν υπάρχει πρόβλημα. Και πρόβλημα όντως υπάρχει και έγκειται στο «σήμερα» και στην πορεία που ξανοίγεται μπροστά μας στο μακρύ μέλλον για να φθάσουμε στο στόχο της παγκοσμιοποίησης, αυτής της «ουτοπίας» σύμφωνα με τη σημερινή έμφορτη τρομακτικών ιστορικών εμπειριών αντιληπτικότητά μας.
Το ανθρώπινο είδος από την άποψη της εξέλιξης δεν έχει κατασταλάξει σε μια σταθερή μορφή. Μπορεί μορφολογικώς να εμφανίζει απαράλλαχτα χαρακτηριστικά σύμφωνα με το αρχείο των απολιθωμάτων όμως ως προς την αλληλεπίδρασή του με το περιβάλλον εμφανίζει μια μοναδική στον έμβιο κόσμο δυναμικότητα. Τα γνωστά ζώα, για να πάρουμε ένα παράδειγμα από αυτά που συγκατοικούν μαζί μας, δεν έχουν αλλάξει από τότε που δημιουργήθηκαν ως είδη. Η προσαρμοστικότητά τους τα έχει αφήσει εκεί που ισορρόπησαν οι ανάγκες με τις δυνατότητές τους. Ομως ο άνθρωπος έχοντας νόηση και συνείδηση συνεχώς εξελίσσει τη σχέση του με το περιβάλλον φυσικά προς όφελός του. Η νοητική του κατάσταση αποτελεί για τη φύση πρωτόγνωρο και μοναδικό χαρακτηριστικό που τον διαφοροποιεί εντελώς από τα άλλα ζώα. Εχει αλλάξει συνειδητά την πορεία της φυσικής επιλογής που καθορίζει τη φυσική εξέλιξη. Συνεπώς για τον άνθρωπο δεν νοείται δημιουργία νέου είδους διότι δεν πρόκειται βάσει του τεχνολογικού του πολιτισμού να υπάρξει ποτέ μακροχρόνια γενετική απομόνωση σε ορισμένο περιβάλλον, δηλαδή η αναγκαία και ικανή συνθήκη για τη δημιουργία νέου είδους. Αρα βιολογικώς όλοι θα εξακολουθούμε να ανήκουμε στο ίδιο είδος και συνάμα θα εξελισσόμεθα πρωτίστως νοητικώς και παραλλήλως και σωματικώς, εάν υποθέσουμε ότι η γενετική θα επέμβει μελλοντικώς για να διαμορφώσει τον τέλειο υγιή άνθρωπο. Συνεπώς το μέλλον μας, αν δεν καταστρέψουμε λόγω υπερεκμετάλλευσης τους φυσικούς πόρους, αν δεν συμβεί κάποια πλανητική καταστροφή, αν δεν μας εξολοθρεύσει κάποια ασθένεια και αν σταθεροποιήσουμε τον πληθυσμό, δεν μπορεί παρά να είναι η παγκόσμια κοινότητα.
Η παγκόσμια αυτή μελλοντική κοινότητα θα έχει αναπτυγμένο πολιτισμό (αυτό άλλωστε είναι το ζητούμενο) ο οποίος βεβαίως θα έχει φτάσει στο επίπεδο αυτό μέσω εξελικτικών σταδίων τα οποία χρονικώς θα εδράζονται στην ιστορία των πολιτισμών των λαών. Φυσικά ο ανώτερος μελλοντικός πολιτισμός στη μακραίωνη πορεία του θα έχει κρατήσει – αφομοιώσει και εξελίξει τα χρήσιμα και σημαντικά στοιχεία των σημερινών πολιτισμών και θα έχει απορρίψει τα παθογόνα και σκοταδιστικά. Στο σημείο αυτό πρέπει να προβληματιστούμε και να κατανοήσουμε το πολύ βασικό της συμβολής μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Εφόσον όλοι οι πολιτισμοί θα συμβάλλουν μακροχρονίως στον παγκόσμιο ομοιογενή πολιτισμό, δεν θα είναι αυτός ο τελικός πολιτισμός εξελιγμένος έτσι που να έχει αφομοιώσει μόνο τα δυνατότερα και χρησιμότερα στοιχεία των επιμέρους πολιτισμών; Φυσικά και θα είναι, δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς. Αρα ήδη από τώρα δεν είναι καλύτερα να προβληματιστούμε και να αξιολογήσουμε τον πολιτισμό μας με στόχο τη βελτίωσή του, προστατεύοντας τα θετικά του και αποβάλλοντας τα αρνητικά του; Φυσικά και είναι. Αμέσως λοιπόν κάνοντας αυτή τη θετική παραδοχή καταλαβαίνουμε τις χαοτικές (πολλές φορές) διαφορές των υπαρχόντων εθνικών πολιτισμών. Δεν θα επεκταθώ σε αυτό αλλά θα αναφέρω μερικά παραδείγματα που από μόνα τους επιβεβαιώνουν την κατάσταση. Ο κοσμικός βασισμένος στον χριστιανισμό Δυτικός πολιτισμός σήμερα περισσότερο από ποτέ (λόγω της επικοινωνίας) διαφοροποιείται πλήρως από τον μουσουλμανισμό με τις σκοταδιστικές αντιλήψεις του για τη γυναίκα, την ανοικτή κοινωνία και την ομοφυλοφιλία (για να επισημάνω ένα σοκαριστικό σημείο). Ο πολιτισμός των ανιμιστικών πρωτόγονων λαών της Αφρικής ή της Αμαζονίας (ναι υπάρχουν κι’ αυτοί) τι θέση μπορεί να έχει στην παγκοσμιοποίηση; Ο πολιτισμός των Ελλήνων είναι παρόμοιος με τον πολιτισμό των γειτόνων Τούρκων; Τελικά στην ιδανική μελλοντική παγκοσμιοποίηση η οποία αδιαμφισβητήτως θα έχει αποτινάξει αφενός τις αφελείς θρησκευτικές αντιλήψεις και αφετέρου θα έχει αναβιβάσει την επιστήμη σε θαυμαστά επίπεδα, ποιος πολιτισμός από τους σημερινούς είναι πλησιέστερα ή έστω παρέχει τα εχέγγυα για θετικότερη εξέλιξη; Η απάντηση έρχεται αβίαστα και είναι μόνο μία, ο Δυτικός.
Η μίζερη και αυτοενοχική θέση των διανοουμένων περί των κακών που επισώρευσε ο Δυτικός κόσμος, όση ιστορική αλήθεια και αν περιέχει (και περιέχει) είναι κολοβή και εθελοτυφλούσα καθώς δεν αναδεικνύει τα επιτεύγματα της επιστήμης που κυριαρχούν ολοκληρωτικώς απανταχού της Γης. Και αναφέρω μόνο την επιστήμη από ιατρική μέχρι ηλεκτρονικά, γεωργία μέχρι οικολογία, αρχαιολογία μέχρι ανθρωπολογία, βιολογία μέχρι διαστημική τεχνολογία, κ.ο.κ. για να μην επεκταθώ στην τέχνη ή στην οικονομία. Ολα τα παραπάνω δεν εξελίσσονται και δεν προοδεύουν χωρίς νοητική σύλληψη και φιλοσοφική θεώρηση. Χωρίς πνευματικές βάσεις τις οποίες βεβαίως έθεσαν πρωτίστως οι αρχαίοι Ελληνες. Σήμερα που το Ελληνικό έθνος παρουσιάζει τεχνολογική υστέρηση συγκριτικώς με τις τεχνολογικές υπερδυνάμεις της Δύσης της Ρωσίας και της Κίνας υπάρχει τουλάχιστον η παρήγορη αίσθηση ότι αποδεχόμαστε αυτόν τον κοσμικό τεχνολογικό πολιτισμό και δεν είμαστε σκοταδιστές. Είμαστε από τη μεριά της προόδου και της ελπίδας εμποτισμένοι μέχρι το μεδούλι με τη βαριά ιστορία μας. Θα ήταν ηλίθια αυτοκτονία να αποβάλλουμε αυτή την αίσθηση ψάχνοντας για πισωγυρίσματα σε σκοταδιστικά πρότυπα. Ανήκουμε στη Δύση. Θα παλέψουμε να γίνουμε καλύτεροι τεχνολογικώς και θα αμυνθούμε ενάντια στους ολετήρες του έθνους μας.